|
Post by Ilya Adams on Jun 2, 2015 12:02:23 GMT
Met een stapel boeken voor zich, was Ilya op weg gegaan naar de bibliotheek. Ze wist dat ze lang niet zoveel wist over toveren als de meeste van haar medeleerlingen. Ze zou verschillende boeken gaan lezen over de geschiedenis en wat er al te weten viel. Ze had een dik boek over Zweinstein meegenomen, daar zou ze in beginnen, dan wist ze in ieder geval alles wat er over Zweinstein te weten viel. Dan liep ze daar alvast mee gelijk met de rest van haar klas. “Moet je daar kijken! Een wandelende stapel boeken.” Hoorde ze ineens iemand roepen. Ilya kon net over de stapel heen kijken. Een van de andere jongens duwde tegen haar aan, waardoor al haar boeken op de grond vielen. Tot haar afschuw zag ze ook Albus tussen de andere groene stropdassen in staan. Ze slikte. Natuurlijk wist ze dat hij ook in Zwadderich was ingedeeld en ze had al gehoord dat Zwadderich de bad guys waren. Zo deed het haar lijken in ieder geval.
Angstig deed ze een stap achteruit toen een van de jongens een stap in haar richting zette. Op de basisschool had het geholpen, maar nu niet. De jongens lachte haar alleen maar uit. Even keek ze Albus aan, maar al snel keek ze weg. “David, Daniel, moet je zien.” Zei een jongen met witblond haar. Tot haar afschuw zag ze dat hij het boek over Zweinstein opraapte en naar een van de jongens gooide, die het boek opende. “Wie wil dit nou lezen? Dat weet iedereen toch al?” spotte een van de jongens. Hij scheurde er een paar bladzijdes uit. “Potter, wat vind jij daar nou van? Het zal vast wel weer zo’n Modderbloedje zijn die haar best doet om erbij te horen.” Ilya trok een pruillipje. Natuurlijk wilde ze erbij horen. Ze was toch zeker een heks! Ze durfde niks te zeggen en te doen en keek toe hoe een van de andere jongens ook een boek opraapte en die vervolgens bovenop een kast gooide. Daar was ze dus te klein voor. Ze kon er nooit bij. En het was haar spreukenboek nog wel! Hoe moest ze nou ooit nog weten hoe ze het eraf kon krijgen. “Ga je nog wat zeggen, kleintje. OF blijf je zo angstig voor je uit zitten staren.” Zei de jongen met het witblonde haar die op haar af kwam lopen.
OOC: Albus Potter eerst laten posten alsjeblieft
|
|
|
Post by Albus Potter on Jun 2, 2015 21:30:47 GMT
Angstig schuifelde Ilya naar achteren terwijl de jonge met witblonde haren op haar af kwam. Hij had een duivelse grijns op zijn gezicht en zijn ogen fonkelde van pret terwijl hij nog meer bladzijdes uit de boeken van het meisje scheurden. "Modderbloedjes zoals jij horen hier niet." siste Daniel terwijl hij zijn toverstaf uit zijn lange zwarte mouw te voorschijn haalde en er dreigend mee begon te zwaaien.
Even was het stil in de grote donkere gang, en alle ogen richten zich langzaam op de toverstaf van Daniel die nu direct gericht stond op de angstige Ilya. Na een kort moment werd de stilte doorbroken door gegniffel van de vier Zwadderaars. "Ga je haar echt bezweren?" Vroeg Albus en even leek er twijfel in zijn stem te zitten, maar deze twijfel werd al snel weg genomen door een zijn valse schaterende lach. "Doe het!" Schreeuwde de witblonde Scorpius tegen zijn metgezel. Ilya beefde van angst en zocht met schichtige ogen naar een mogelijkheid voor ontsnapping. Maar het was al te laat, De Zwadderaar zwaaide sierlijk met zijn toverstok en riep de naam van zijn bezwering luid en duidelijk.
"Tarantallegra!"
De laatste boeken die Ilya nog in haar handen had vielen op de grond met een luide plof. Haar benen tintelde en begonnen uit zich zelf te bewegen... te dansen! De jongens rolde over de vloer van het lachen terwijl de arme Huffelpuff enkel met moeite haar tranen in bedwang kon houden. "Kunnen we nu eindelijk door naar de zaal ?" Vroeg Albus met een grijns op zijn gezicht. Scorpius sloeg zijn kleine hand op de schouder van zijn kammeraad en wierp een vuile blik naar de dansende Huffelpuff. "Incendio!" riep hij luid terwijl hij zijn staf op de boeken van Ilya richten, en in een ogenblik stonden alle boeken in brand. Dit was de druppel voor Ilya die nu huilend door de gang stond te tap dansen. "Nu ben ik klaar" zei de jonge Zwadderaar met een duivelse lach.
OOC: godmodden met toestemming van de eigenaar van Ilya Adams
|
|
|
Post by Ilya Adams on Jun 2, 2015 22:13:04 GMT
De Zwadderaars gniffelde. Ze moest er ook wel lachwekkend uitzien. Natuurlijk was ze bang. Zwadderaars hadden altijd minimaal één ouder die kon toveren, had ze gehoord. Dat betekende dat de vier jongens voor haar wel konden toveren en zij nog niet. Ze keek naar de kast, waar ze haar spreukenboek bovenop hadden gegooid. Als ze die nou te pakken wist te krijgen, dan kon ze in ieder geval misschien iets doen, als ze het überhaupt zou durven. "Ga je haar echt bezweren?" Hoorde ze Albus stem. Ilya’s open spreidde zich wijd open, terwijl ze van Albus naar de blonde jongen keek. Haastig begon ze in haar zakken naar haar toverstok te zoeken. Ze was alleen te laat, want toen ze hem net gevonden had, werd de spreuk al uitgesproken.
"Tarantallegra!"
Ilya’s benen begonnen te dansen en er was niets wat ze kon doen om haar benen onder controle te houden. Ze liet haar toverstok vallen en kreeg het nog niet eens voor elkaar om te bukken en hem op te rapen. De tranen rolde over haar wangen. De Zwadderaars lachte haar uit en om het allemaal nog wat erger te maken, staken ze ook nog eens haar boeken die op de grond lagen in brand. “Nee.” Mompelde ze, terwijl ze toe moest kijken hoe haar boeken in een hoopje as veranderden. Hoe ging ze het ooit voor elkaar krijgen om die boeken opnieuw te kopen. Haar vader had haar al maar net genoeg geld gegeven voor haar schoolspullen. Die zou nog geen stuiver willen geven om haar te helpen. Hoe hard ze het ook probeerde, ze kon haar tranen niet binnen houden. "Nu ben ik klaar" zei de jonge Zwadderaar. Met een zucht van opluchting keek Ilya hoe de jongens weg liepen, terwijl haar benen nog onophoudbaar aan het tapdansen waren, bovenop een hoopje as en vlakbij haar toverstok. De jongens verdwenen de hoek om en hoewel Ilya blij was dat ze weg waren, wist ze niet hoe zij hier ooit weg moest kijken.
OOC: Godmodden met toestemming van Jolita.
|
|
|
Post by Albus Potter on Jun 3, 2015 14:21:57 GMT
"Ge-wel-dig!" zei Albus lachend terwijl hij met zijn vrienden richting de zaal liep. "Zag je hoe ze huilde toen we haar boeken in vlam hadden gezet? Hilarisch om Modderbloedjes zo te zien!" Schaterde David en hij sloeg zijn armen om zijn vrienden heen. Zo liepen de vier vrienden naar de zaal. Eenmaal bij de zaal aangekomen maakte Albus zich los van de greep van zijn vriend. "Ik ben mijn uhm... boek vergeten voor de volgende les. Niet dat ik het nodig heb, maar je weet het hier maar nooit met deze leraren." Zei Albus lachend en voor dat zijn vrienden maar iets hadden kunnen zeggen, rende hij terug naar de gang. "Waar is ze? Waar is ze?" Dacht Albus bezorgd. Nooit had hij het meisje kwaad willen doen, en hij voelde zich vreselijk schuldig over wat hij haar had aangedaan. Maar wat moest hij dan? Zeven schooljaren lang gepest worden door de andere Zwadderaars?
Eindelijk arriveerde hij in de gang waar arme Ilya nog steeds stond te dansen. onmiddellijk pakte Albus zijn toverstaf en toverde een tegen bezwering. "Finite Incantatem!" riep Albus luid. Hij had de tweede jaars spreuk geleerd van zijn broer die een jaar boven Albus zat. "Ontzettend handig, en je weet maar nooit wanneer het van pas zal komen." had zijn broer nog gezegd."Het spijt me!" stamelde hij nadat Ilya eindelijk stopte met dansen, pas toen merkte hij het andere meisje op.
|
|
|
Post by Ilya Adams on Jun 3, 2015 20:56:35 GMT
Wat moest ze doen? Drie van de boeken die ze had waren veranderd in as, waaronder die van Zweinstein waar ze juist zo dolgraag in had willen beginnen. Ze keek naar haar benen, die nog steeds onophoudelijk danste. Ze werd er moe van. Als er eindelijk iemand aan zou komen en haar zou helpen, dan zou ze door haar benen zakken van vermoeidheid, dat wist ze zeker. Ze tuurde naar de kast, waar haar spreukenboek nog op lag.
Plots hoorde ze voetstappen en keek ze op, in de hoop dat iemand haar kwam helpen. Alleen was het Albus die eraan kwam gelopen, die haar net mee uitgelachen had. "Finite Incantatem!" riep Albus tot haar verbazing. Haar benen stopten met dansen en zoals ze verwacht had, zakte ze van vermoeidheid op de grond, maar ze deed haar best al snel overeind te krabbelend. Ze bleef op een afstandje staan en keek Albus alleen maar aan. "Het spijt me!" stamelde Albus. Waarom stamelde hij nou zo? Net was hij heel anders geweest. Ze keek hem heel kort aan en raapte vervolgens haar toverstok op die op de grond lag. Wat moest ze nou doen? Ze durfde niet weg te gaan. En ze had ook nog eens een spreukenboek op de kast liggen. Ze was ook nog eens zo klein dat ze er niet eens bij konden. “Bedankt, nog.” Zei ze, een beetje twijfelend. Ze was vergeten hem te bedanken dat ze haar had laten stoppen met dansen.
|
|
|
Post by Albus Potter on Jun 8, 2015 10:42:44 GMT
Eindelijk was het meisje uit gedanst en ze zakte van vermoeidheid in. Albus's eerste reactie was om naar het meisje toe te gaan en haar overeind te helpen, maar hij twijfelde of het Huffelpuf meisje daar wel zin in had. Toen Albus toch zijn moed bij elkaar raapte om naar haar toe te gaan stond het meisje zelf al op en ze bleef behoedend op een afstand staan. De jonge Zwadderich voelde een gevoel van teleurstelling in zich op komen, hij had het verpest en goed ook. Hij verdiende haar vertrouwen niet en al helemaal niet haar vergiffenis. "Bedankt, nog." zei Ilya twijfelend terwijl haar ogen over het spreukenboek op de boekenkast gleden.
"Je hoeft me echt niet te bedanken, dat heb ik niet verdiend." zei Albus zacht en merkte het op dat Ilya niet bij haar boek op de boekenkast kon komen. voorzichtig stapte hij haar richting op, maar door zijn ontzettende schuldgevoel probeerde hij oog contact te vermeiden. "Wat als James hier achter komt, of erger nog...Wat als pap hier achter komt?" dacht Albus angstig. Eenmaal bij de boekenkast kon hij hij met gemak het boek van de kast pakken, hij was zeker een kop groter dan het Huffelpuf meisje. "Hier is je boek" Zei Albus nog steeds een beetje onzeker. "Ik, uhm. Ik zou ook graag de verbranden boeken terug betalen" zei Albus toen hij zijn ogen over de hoopjes as die ooit boeken waren liet glijden.
|
|
|
Post by Ilya Adams on Jun 8, 2015 20:55:09 GMT
"Je hoeft me echt niet te bedanken, dat heb ik niet verdiend." zei Albus zacht. Nee, dat had hij ook niet. Al was de jongen wel terug te komen om haar weer te helpen. De jongen was groter dan haar en kon makkelijk bij het boek dat bovenop de kast lag. Hij pakte het dan ook, gaf het aan haar terug en zei dat hij gerust alle boeken terug wilde betalen. “Dat is niet nodig.” Mompelde ze. Dat kon ze toch zeker niet aannemen? Ook al was het dan de schuld van Albus en zijn vrienden. Ze wilde niet alleen niet bij hem in het krijt staan. Wat ze absoluut niet wilde was dat mensen dachten dat ze geen geld had. Daar stond ze dan wat nerveus te wiebelen met het boek tegen zich aan geklemd, niet wetend wat ze moest zeggen of moest doen.
|
|
|
Post by Albus Potter on Jun 9, 2015 11:59:13 GMT
"Wat een ongemakkelijke situatie." dacht Albus bij zich zelf terwijl Ilya zijn aanbod om de boeken terug te betalen afsloeg, dit kon hij wel begrijpen. Als hij in haar schoenen had gestaan had hij zichzelf niet eens aangesproken. Albus walgde van zichzelf, en het meest walgde hij van het feit dat hij een lafaard was die zich niet tegen de groep durfde te keren. Ilya stond nerveus te wiebelen, met de haar boek dicht tegen zich aan geklemd, bijna als een soort van schild tussen haar en Albus.
Na een niet zo prettige stilte liet Albus een diepe zucht. "Ik begrijp het. Het spijt me echt van wat ik gedaan heb en ik zal je niet nog meer lastig vallen" Zei de jonge teleurgesteld. Albus trok zijn groen met zilveren stropdas goed en draaide zich om, klaar om Ilya met rust te laten.
|
|
|
Post by Ilya Adams on Jun 11, 2015 9:19:56 GMT
De jongen zuchtte. Ilya schrok ervan. Wat ging er komen? “Ik begrijp het. Het spijt me echt van wat ik gedaan heb en ik zal je niet nog meer lastig vallen.” De jongen klonk teleurgesteld en Ilya keek naar haar voeten. Ze wilde iets tegen de jongen zeggen, maar ze wist niet zo goed wat. Ze durfde het eigenlijk ook niet echt. In de zomervakantie, toen ze hem bij Rose had gezien, had hij haar wel aardig geleken, maar nu dacht ze daar weer anders over. “Waarom deed je het?” vroeg ze plots hardop. Ze keek nog steeds naar haar tenen, die ze zenuwachtig op en neer wiebelde. Ze beet op haar lip. Misschien had ze beter haar mond kunnen houden en niks kunnen vragen. Dalijk bedacht hij zich ineens dat het misschien beter was haar niet te helpen en stond zij hier weer te dansen.
|
|
|
Post by Albus Potter on Jun 11, 2015 21:36:31 GMT
Op dit moment zou Albus er alles voor willen geven om een Tijdverdrijver te hebben, zodat hij er voor kon zorgen dat dit nooit had kunnen gebeuren. Of op zijn minst de onzichtbaarheidsmantel van zijn vader, zodat hij zich kon verbergen tijdens dit super ongemakkelijk moment. De jonge Zwadderich stond op het punt om weg te lopen tot hij het kleine meisje opeens hoorde vragen: "Waarom deed je het?"
Albus draaide zich om en keek het meisje nu wel aan met zijn helder groene ogen. Hij had een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht. "Shit, wat moet ik hier nu op antwoorden?" dacht Albus licht geïrriteerd. Hij kon toch moeilijk zeggen dat hij het alleen deed omdat hij bang was anders zelf gepest te worden? Ilya stond onzeker op haar lip te bijten en Albus merkte op dat ze steeds ongemakkelijk naar haar tenen keek. Toen keek Albus weer naar de verwoeste boeken. Hij was haar echt de waarheid verschuldigd, hoe vreselijk hij dit ook vond. "Nou kijk, ik, uhm, ik deed het omdat, uuhm." begon Albus zenuwachtig, en begon nu zelf zenuwachtig naar zijn tenen te kijken. Hij haalde een diepe hap adem. "Ik deed het omdat ik bang ben dat ik anders het buitenbeentje van van de Zwadderaars!" Zei Albus door zijn zenuwen net iets te luid.
|
|
|
Post by Ilya Adams on Jul 1, 2015 13:34:39 GMT
De jongen had zich omgedraaid en wist duidelijk niet goed hoe hij moest reageren. Het duurde even voor ze antwoord kreeg op haar vraag, alsof Albus de woorden nauwkeurig aan het afwegen was. "Nou kijk, ik, uhm, ik deed het omdat, uuhm." begon de jongen zenuwachtig. Alsof de jongen haar nadeed, keek hij net zo zenuwachtig naar zijn tenen als zij zojuist had gedaan. "Ik deed het omdat ik bang ben dat ik anders het buitenbeentje van van de Zwadderaars!" De jongen leek het wel met stemverheffing te zeggen, alsof hij boos was op haar. “Van de zomer leek je zo aardig.” Zei ze zachtjes.
|
|
|
Post by Albus Potter on Jul 4, 2015 17:36:31 GMT
Wat beschamend. Hij had net Ilya zijn geheim verteld, natuurlijk vind ze hem nu een watje. Albus vond het altijd al moeilijk om voor zichzelf op te komen en werd ook vaak geplaagd door zijn oudere broer, James Potter. Maar ze verdiende het te weten, vond de jonge Zwadderaar. Hopelijk kwam zijn ongelukkige stem verheffing niet verkeerd over, hoopte hij. voorzichtig keek hij haar in haar ogen, en zag dat het jonge meisje zich duidelijk nog steeds zeer ongemakkelijk voelde.
"Van de zomer leek je zo aardig." zei het jonge Huffelpuf meisje zachtjes. Albus voelde zich nog dieper wegzakken in zijn schuldgevoelens. Van de zomer had hij Ilya voor het eerst leren kennen en ze hadden samen met Rose het gehad over hoe spannend het nieuwe school jaar wel niet zou zijn. Hij vond Ilya ook aardig, en als hij niet ingedeeld was in Zwadderich, dan had hij zich nooit gedwongen gevoeld om haar te pesten en was de kans groot dat ze goede vrienden waren geweest. beschaamd wende hij zijn ogen weg van Ilya. "Het spijt me dat ik het zo verpest heb." zei Albus zachtjes terug, zijn wangen waren rood gekleurd uit schaamte en hij wist zich zelf echt geen houding meer te geven.
|
|