Avontuur in een steegje

Zed was blij dat het eindelijk zover was. Nadat hij gisteren nog in een conflict was geraakt met zijn ouders en eigenlijk een verbod had om naar de Wegisweg te gaan was het deze ochtend toch anders. De vader van Zed had zich bedacht en riep zijn zoon in de ochtend toch op. Hij was helemaal verbaasd, maar hij wist ook dat hij nu niet lastig moest doen. Zo snel als hij kon trok hij zijn kleding aan en sprintte de trap af. Hij rukte zijn pet en jas van de kapstok en riep 'ik ben er klaar voor'.

De tocht naar de Wegisweg was zwijgzaam en daardoor heel erg saai. Daar aangekomen gingen ze even wat galjoenen afhalen. De vader van Zed zei 'Hier kind dit is het enige dat je te besteden hebt en denk eraan geen rare fratsen, want als ik daar achter kom heb je een groot probleem'. Zed wist als geen ander wat deze woorden betekende. Hij had zich te gedragen of hij incasseerde weer een fikse straf van zijn pa. 'Okay pap ik zal mij gedragen', zei Zed met een grote glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk had hij alweer de meest wilde plannen in gedachten, want vrijheid was voor hem echt een moment dat hij alles deed dat in hem opkwam.

Zed liep in de richting van het kleinste steegje van de Wegisweg, omdat hij dacht dat hij daar wel avonturen kon beleven. De mensen die door dit steegje liepen zagen er in zijn ogen nogal vreemd uit. Even bleef hij staan. Wat zag hij daar nu gebeuren? Was het echt wat hij dacht dat het was? Zed deed niks en hoopte dat er snel gezelschap was die samen met hem op verkenning uit wilde gaan.