|
|
Post by Ilya Adams on Apr 29, 2015 18:19:18 GMT
Zenuwachtig en toch heel opgelaten liep Ilya met haar moeder mee. Voor het eerst sinds tijden was haar moeder weer aan het lachen geweest. Sinds die aardige vrouw van het ministerie was geweest eigenlijk al. Alles was uitgelegd en haar moeder had begrepen dat zij al die rare dingen die ze de afgelopen jaren had laten zien onder controle kon krijgen. Het duurde wel even voor Ilya en haar moeder op de Wegisweg hadden weten te komen. Ilya keek haar ogen uit toen ze alle heksen en tovenaars zag. Om het nog maar niet over de winkels te hebben. Ze hadden echt van alles.
Wat het meeste indruk tot nu toe op Ilya had gemaakt was Goudgrijp, waar ze geld moesten gaan wisselen. De toverwereld had ander geld dan dat zij gebruikte. Ze werden geholpen door een klein, raar uitziend wezen dat niet heel erg blij keek. Ilya bedankte het wezen vriendelijk en glimlachte naar hem. “Mama, wat waren dat voor wezens?” vroeg ze, toen ze weer buiten stonden en ze zeker wist dat de rare wezens haar niet konden horen. “Dat weet ik niet. Als je op school leert wat het zijn, dan moet je het mij maar meteen laten weten, afgesproken?” vroeg haar moeder met een glimlach.
Ze kwamen langs een zaakje dat er vrolijk uitzag, met een grote bewegende hoed op de gevel die een konijn tevoorschijn toverde. Daar wilde ze dadelijk ook zeker nog naartoe. Goh, wat was hier toch veel te zien! Ilya keek weer voor zich en zag een man met zwarte wilde haren aan komen lopen. “Ooooh!” zei ze. Ze tikte haar moeder aan en wees naar de man. “Mama, moet je kijken! Die meneer heeft een bliksemschicht op zijn voorhoofd!” zei ze.
|
|
|
|
Post by Rose Wemel on Apr 29, 2015 19:56:57 GMT
Het was een druk in de winkel van haar ome George. Rose wist dat de helft van haar familie hield van dit soort dingen. En zelf moest ze toegeven dat ze het soms ook wel grappig vond. Haar vader maakte tenslotte altijd grapjes, haar moeder was dan weer net iets serieuzer. Zij ging wel qua karakter meer richting haar moeder, maar ze kon ook grappig zijn net zo als haar vader. Een glimlach gleed over haar liepen bij het zien van haar broertje, die probeerde om één van haar neefjes in de maling probeerde te nemen. Het zou moeilijk worden om Hugo alleen thuis te laten, terwijl zij naar Zweinstein ging. Haar ogen gleden naar het raam. Zelf vond ze het altijd veel te druk in de winkel en ze had al haar schoolspullen al gekocht. Misschien kon ze eens kijken of ze al vrienden kon maken. Anders zou ze alleen met haar familie om gaan als ze op Zweinstein was en dat was niet haar bedoeling.
Met een glimlach liep ze naar de deur en deed ze die open. Het irritante tinkeltje klonk weer, toen ze naar buiten liep. Haar ogen gleden over de straat, er waren heel veel mensen aanwezig. Daarna vielen haar ogen op een man met zwart, warrig haar. Een glimlach spreidde zich over haar gezicht en ze rende richting de man. Haar rode haren vlogen achter haar aan, haar haren had ze nooit vast. "Ome Harry," riep ze vrolijk en ze omhelsde haar oom gelijk. Hij omhelsde haar ook terug en zei dat hij naar de winkel zien. Ze bleef achter op de straat, maar hoorde nog net de opmerking van een meisje. Haar ogen gleden naar het meisje dat van haar leeftijd bleek te zijn. Ze was waarschijnlijk van Dreuzel afkomst. Ze was absoluut niet bang om op mensen af te stappen en dat deed ze dus ook.
"Ken je Harry Potter niet?" Vroeg ze toen vrolijk aan het meisje, toen ze bij de kleine familie aan was gekomen. "Dat is een litteken," zei ze toen met een kleine glimlach. Daarna babbelde ze vrolijk verder, ook iets dat ze van haar moeder had over genomen. "Ik ben Rose Wemel, ga jij ook voor het eerst naar Zweinstein? Hoe heet jij?" Het was misschien raar om zo alles achter elkaar te zeggen, maar dat maakte haar niks uit. Zo zat zij gewoon in elkaar.
|
|
|
|
Post by Ilya Adams on Apr 29, 2015 20:33:30 GMT
Een roodharig meisje omhelsde de man met de bliksemschicht. De man liep daarna weg, gelukkig mar. Hij had haar blijkbaar niet gehoord. Dan kwam ze ook niet in de problemen! Had ze zich weer bijna in de nesten gewerkt. Tot haar grote schrik had het roodharige meisje haar blijkbaar wel gehoord, want die kwam op haar afgelopen. Ze slikte even, maar het meisje reageerde gelukkig juist heel erg vrolijk en leek het amusant te vinden dat zij blijkbaar niet wist wie de man met de bliksemschicht was geweest.
"Ken je Harry Potter niet?" Vroeg het meisje vrolijk aan haar. “N-nee.” Zei ze zachtjes, terwijl ze keek of de man wel echt weg was. “Is dat heel erg?” vroeg ze. Was het stom dat ze niet wist wie ze net gezien had? Was het iets wat zij als heks eigenlijk al had moeten weten? Ze keek even onzeker naar haar moeder. Die zei dat ze bij de IJssalon zou zijn, zodat Ilya even kon kletsen met het vriendelijke meisje. Ilya glimlachte verlegen toen zij achterbleef bij het meisje.
"Dat is een litteken, ik ben Rose Wemel, ga jij ook voor het eerst naar Zweinstein? Hoe heet jij?" ratelde het meisje aan één stuk door. Op een of andere manier stelde dat Ilya op haar gemak. Het was wel de eerste keer dat ze met een andere echte heks aan het praten was. Van haar leeftijd nog wel! “Ja, ik ga voor het eerst. Jij ook? En, eeh, ik heet Ilya.” Zei ze. “Adams.” Vulde ze snel aan. Het was wel zo netjes om je helemaal voor te stellen. “Het is echt geweldig hier.” Zei ze, terwijl ze over de Wegisweg tuurde.
|
|
|
|
Post by Rose Wemel on May 2, 2015 15:00:12 GMT
"Nee natuurlijk is dat niet erg," zei Rose lachend. Dit meisje was wel heel erg verlegen. Dat was zij niet gewend. Niemand was verlegen in haar familie, nou ja Albus kwam het dichtst in de buurt van verlegen. Maar dat was alleen rond mensen die haar neefje niet kende. Zij zelf had absoluut geen last van verlegenheid. Ze durfde altijd op iemand af te stappen en vandaag was ze op zoek naar vrienden. Dit meisje voldeed perfect daarvoor. "Mijn oom zou het juist fijn vinden dat je niet weet wie hij is." Ze begon weer met ratelen, maar dat maakte haar niet heel veel uit. "Iedereen weet wie hij is, omdat hij beroemd is. Alleen hij vind al die aandacht echt niet leuk, dus hij vind het waarschijnlijk geweldig dat jij hem niet kent." Oké Rose, ademhalen. Dat ging er door haar hoofd en ze haalde gelijk adem. Ze moest niet zo snel praten, dadelijk verstond het meisje haar niet meer.
Ze keek even naar de moeder van het meisje die naar de ijssalon liep. Alleen daarna richtte ze zich weer op het meisje die zich voorstelde als Ilya. "Leuk, dan komen we in het zelfde jaar." Ze glimlachte toen ze dat zei om aan te geven dat zij ook voor het eerst naar Zweinstein ging. "Ilya is een leuke naam, beter dan Rose. Mijn ouders waren niet erg origineel met het bedenken van namen." Ze grinnikte eventjes. Zij vond in ieder geval dat dat zo was. Ze hoorde het meisje zeggen dat het hier geweldig was. "Ja vind ik ook, ik kom hier al heel mijn leven. Maar het blijft geweldig om te zien." Ze keek ook om zich heen. De mensen vond ze niet zo interessant. Alleen de gebouwen wel en de wezens die daar wel eens rond liepen.
"Wil je met mij rond kijken? Je moeder mag mee lopen hoor, dan geef ik jullie een rondleiding." Zei ze vrolijk. Dat leek haar geweldig. Dit was duidelijk een meisje van Dreuzelafkomst en daar had zij helemaal geen problemen mee. Ze vond het juist leuk om een rondleiding te geven. "Dan mag jij zeggen waar je als eerst heen wil," ging ze vrolijk verder. Hierna wachtte ze op antwoordt en bleef ze even stil.
|
|
|
|
Post by Ilya Adams on May 3, 2015 18:08:29 GMT
"Nee natuurlijk is dat niet erg," zei Rose lachend. Ilya glimlachte eventjes. Gelukkig maar. Wat nou als dat iets was wat iedereen wist? En dat zij dadelijk uitgelachen zou worden als anderen wisten dat zij het niet wist? Maar Rose vond het niet erg, dus dat was toch zeker een goed teken? “Oh? Hoe kan dat dan? Ik dacht dat de meeste het juist leuk vonden om beroemd te zijn.” Zei ze. Dat hadden haar klasgenootjes altijd gezegd als ze vertelde wat ze later wilden. Maar misschien had het meisje wel gelijk en vond die Harry Potter het juist fijn dat zij hem niet kende.
"Leuk, dan komen we in het zelfde jaar." Ging het meisje daarna verder. Ilya glimlachte. Het was in ieder geval fijn dat ze van tevoren al iemand zou kennen die ook naar Zweinstein ging en ook in het eerste jaar terecht kwam. "Ilya is een leuke naam, beter dan Rose. Mijn ouders waren niet erg origineel met het bedenken van namen." “Oh, nou, Rose vind ik wel de mooiste bloemennaam hoor. Ze hadden je ook Petunia kunnen noemen ofzo.” Zei ze in een poging om een grapje te maken.
"Ja vind ik ook, ik kom hier al heel mijn leven. Maar het blijft geweldig om te zien. Wil je met mij rond kijken? Je moeder mag mee lopen hoor, dan geef ik jullie een rondleiding." Nodigde Rose haar uit. Ze keek even naar haar moeder. "Dan mag jij zeggen waar je als eerst heen wil," vulde ze vrolijk aan. “Ik zal wel eens even aan mama vragen.” Zei ze. Ze liep naar de plaats waar haar moeder zat. Toen ze terug kwam bij Rose glimlachte ze. “Mama vind het goed als je me rondleid. Ze zou daar blijven wachten. Ik ben al bij Goudgrijp geweest, voor de rest moet ik alles nog.” Zei ze en keek naar haar geldzak waar niet heel veel goud in zat.
|
|
|
|
Post by Rose Wemel on May 28, 2015 20:27:41 GMT
Het was voor Rose fijn om een keertje met een ander kind te praten dat geen neef of nicht was. Zweinstein was voor haar ook de bedoeling om andere vrienden te maken. Ook al zou ze ook zeker bevriend blijven met Albus, aangezien ze hem al heel haar leven kende. "Nou als je elke dag over je schouder moet kijken of je gevolgd wordt door mensen die je willen interviewen. Zou jij het dan leuk vinden om beroemd te zijn?" Rose zelf zou dat niet leuk vinden. Ze wist dat haar familie daar last van had af en toe. Gelukkig hadden de Wemels hun kinderen er vrij wel weg van kunnen houden en waren ze vrij normaal opgegroeid. Haar ogen gleden heen en weer, terwijl ze probeerde alle mensen te bekijken zonder dat die dat door hadden.
"Daar heb je gelijk in, Rose is veel beter dan Petunia. De tante van mijn oom heet Petunia, zijn moeder had ook een bloemennaam." Alleen in haar familie was zij de enige met een bloemennaam. Iets wat haar wel uniek maakte en dat vond ze wel fijn. Ondanks dat Lily ook een bloemennaam was, dan waren ze met zijn tweeën uniek in de grote familie. Maar haar naam had inderdaad veel erger kunnen zijn dan Rose. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en ze haalde een hand door haar rode haar. Het was zo leuk om met iemand te praten die niet tot haar familie behoorde.
Ze wachtte geduldig tot Ilya het aan haar moeder had gevraagd en het meisje kwam al snel weer terug gelopen en zei dat haar moeder het goed vond als Rose een rondleiding aan haar dochter zou geven. "Leuk, dan gaan we naar alle winkels. Je wilt vast alles wel zien." Dan hoefde ze tenminste niet in de winkel van haar oom te wachten, tot haar vader daar klaar was. "Laten we dan eerst je gewaad gaan kopen, de toverstok doen we als laatste. Het is altijd leuker als je die als laatste doet." Meteen begon ze richting Madam Malkins gewaden te lopen. Ze vond het nu al helemaal geweldig om dit te doen.
|
|
|
|
Post by Ilya Adams on Jun 1, 2015 18:08:50 GMT
"Nou als je elke dag over je schouder moet kijken of je gevolgd wordt door mensen die je willen interviewen. Zou jij het dan leuk vinden om beroemd te zijn?" Dat was iets waar Ilya goed over na moest denken. Het leek haar wel leuk om beroemd te zijn en interviews geven moest dan toch zeker niet zo erg zijn. Maar toch… Ilya hield helemaal niet van praten. Al kwam dat vooral door haar vader. Van hem moest ze altijd stil zijn. En als ze iets zei, dan werd haar vader vaak boos. Ze schudde haar hoofd. “Nee, misschien heb je wel gelijk.”
"Daar heb je gelijk in, Rose is veel beter dan Petunia. De tante van mijn oom heet Petunia, zijn moeder had ook een bloemennaam." Oeps, daar had ze iets fout gezegd. Niet voor Rose, maar wel voor de tante van haar oom. “Sorry, dat wist ik niet.” Zei ze snel. Ze had niemand willen beledigen. Ze schuifelde ongemakkelijk wat heen en weer. Ze was dit ook niet gewend. Op de basisschool had ze geen vrienden gehad omdat iedereen haar raar en apart had gevonden. In het begin wel, maar toen ze onbewust haar toverkracht had laten zien, wilde niemand meer met haar te maken hebben. En nu was er eindelijk iemand, die net zoals als haar was.
"Leuk, dan gaan we naar alle winkels. Je wilt vast alles wel zien." Zei het meisje enthousiast. "Laten we dan eerst je gewaad gaan kopen, de toverstok doen we als laatste. Het is altijd leuker als je die als laatste doet." Ilya knikte. “Oké.” Stemde ze in. Plots liep het meisje aan en Ilya ging haar gelijk achterna. Dadelijk raakte ze haar nog kwijt in die drukte. Ze had de portemonnee die ze van haar moeder meegenomen had in haar schoudertas gestopt. “Weet jij al veel van Zweinstein?” vroeg ze.
|
|
|
|
Post by Morgana Kenfield on Jun 1, 2015 19:22:49 GMT
'Pap... Ik heb echt geen nieuw gewaad nodig. Ik kan...' Ze beet op haar tong toen ze dacht aan het zwarte kledingstuk dat thuis in de kast hing en haar voor het laatst normaal paste toen ze negen was.
'Oké best. Maar ik wil wel precies dezelfde, met de zilveren randen, oké?' Ze keek haar vader met haar indringende ogen aan, waarvan hij altijd zei dat ze ze van haar moeder had, waarna hij weigerde er verder nog iets over te zeggen behalve: "Daar hebben we het wel over wanneer je ouder bent."
Dat was echt een van de meest frustrerende dingen aan hem, maar ze nam het hem niet echt kwalijk. Ze wist bijna niets over haar moeder en dat vond ze eigenlijk wel prima. Ze had haar nooit gekend en had er nooit echt problemen mee gehad.
Haar vader lachte. 'Best. Zal je oma op prijs stellen, wat moet ik anders met al dit geld doen?'
Zijn grijns verbreedde toen ze geïnteresseerd in zijn richting keek en hem vervolgens een duw gaf. 'Leuk hoor. En ik maar denken dat we rijk waren.'
Hij rolde met zijn ogen en leek op het punt te staan om iets te zeggen, toen hij opeens helemaal verstijfde.
'Pap?' vroeg ze bezorgd.
Het duurde een tijdje voordat hij reageerde. Hij toverde, als een echte tovenaar, een glimlach op zijn gezicht en keek haar aan.
'Niets!' Ook al geloofde ze er helemaal niets van, ze vergat het tijdelijk toen hij een quasi-streng gezicht opzette en naar een winkel gebaarde. 'Wat dacht je van een eigen toverstaf? Ik geloof dat je daar al de nodige ervaring mee hebt?'
Ze was gaan blozen als ze dat ooit in haar leven had gedaan.
'Sorry pap.'
'Sorry dat ik erachter ben gekomen of omdat je het gedaan hebt?'
Ze keek op en grijnsde naar hem. 'Omdat je erachter bent gekomen.'
Hij rolde met zijn ogen en legde haar hand op haar schouder. 'Het is niet erg. Nou ja, als iemand anders erachter was gekomen wel, maar nu denk ik dat het je misschien wel zal helpen in je eerste jaar. Indruk maken op de rest.' Hij knipoogde naar haar en leidde haar toen naar de winkel toe.
'Na u, mevrouw.'
|
|
|
|
Post by Rose Wemel on Jun 18, 2015 18:59:00 GMT
"Mij lijkt het in ieder geval verschrikkelijk," zei Rose bedachtzaam. Ze moest er niet aan denken dat er allemaal journalisten achter haar aankwamen. Ze rilde al bij het idee. Gelukkig hadden haar ouders haar altijd weg gehouden van dat deel van hun leven. Een kleine zucht ontsnapte aan haar lippen. "Mijn ouders hebben daar ook een klein beetje last van, maar niet zo erg als ome Harry." Dat was in ieder geval waar. Ze was daar ook wel blij om, haar moeder had ze sowieso vervloekt als ze achter haar aankwamen. Dat zou Rose eigenlijk wel graag een keertje willen zien.
Ze grijnsde toen Ilya zei dat ze dat niet wist. Ze dacht vast dat ze iemand beledigde en Rose schudde snel haar hoofd. "Het is niet erg, niemand mag haar echt. Ze is niet bepaald aardig en haar man is nog veel erger. Ze vinden magie verschrikkelijk en daarom gaan we eigenlijk niet met ze om." En dat wilde ze ook niet. Haar oom had ze juist expres van zijn Dreuzel familie vandaan gehouden. Alleen nu moest ze hier helemaal niet over praten. Ze moesten juist gaan shoppen. En dat moest leuk zijn.
Terwijl ze naar de gewaden winkel liepen keek ze om zich heen of ze misschien nog bekende zag. Ze had tenslotte een hele grote familie. Dus er was altijd wel iemand tegen wie ze op liep. Alleen dit keer leek dat niet zo. "Mijn ouders hebben mij expres niet zoveel verteld over Zweinstein, zodat ik alles zelf kan ontdekken. Maar ik weet dat je ingedeeld wordt in een afdeling en daar heb je er vier van. Griffoendor, Huffelpuf, Ravenklauw en Zwadderich." Ze glimlachte eventjes naar Ilya. "Waar kijk jij het meest naar uit op Zweinstein?" Vroeg ze aan het meisje. Iedereen keek wel ergens naar uit.
|
|
Ken je Cinderella? Die is uit 52