|
|
Post by Maximus Young on Jun 2, 2015 19:31:37 GMT
Maximus was al een tijdje leraar op Zweinstein en om elk jaar het openingsfeest uit te zitten, begon hij best vervelend te vinden. Het was elk jaar het zelfde. Eerst kwam de sorteerceremonie en kon hij geamuseerd toe kijken hoe de eerstejaars bang naar de sorteerhoed waren gelopen. Daarna kwam de welkomst toespraak, die ook bijna elkaar jaar het zelfde was. Het was gewoon vervelend om naar te luisteren. Verveeld tikte hij dan ook met zijn vingers op de lerarentafel, terwijl hij naar de sorteerceremonie van nu keek. Het boeide hem gewoon niet zo veel meer, hij deed liever wat nuttigs zoals zijn lessen voor bereiden. Dan zou hij wel gewoon in de keukens eten, maar dat was geen optie de leraren moesten nou eenmaal bij het openingsfeest zijn.
Alleen deze sorteerceremonie gebeurde er toch iets interessants. Albus Potter de zoon van Harry Potter werd ingedeeld in zijn afdeling. Niet in Griffoendor, maar in Zwadderich. Dat kon nog wel eens interessant worden. De grijns die op zijn gezicht verschenen was, was al even snel weer verdwenen, toen de sorteerceremonie verder ging. Gelijk na de sorteerceremonie kwam de saaie welkomst toespraak. Hij kon niet eens naar Lydia kijken, het was gewoon zo saai. Gelukkig verscheen al snel het eten voor zijn neus en vond hij het wel weer leuk worden. Alleen het kon natuurlijk nog interessanter gemaakt worden. De eerstejaars konden wel een voor proefje van hun tijd op Zweinstein gebruiken.
Voorzichtig keek hij naar zijn toverstok, die Max altijd naast hem had liggen als hij aan de eettafel zat. Hij had een nieuwe spreuk uitgevonden en die had hij nog niet getest. Hij wist dat hij door zoiets eerder in de problemen was gekomen, maar zolang ze niet wisten dat hij het gedaan had zat hij goed. Hij greep zijn toverstok van de tafel af en deed net alsof hij hem weer in zijn broekzak deed. Ondertussen zei hij nonverbaal de spreuk. Het effect trad gelijk in werking, er kwam een grote mist door de deur van de Grote Zaal naar binnen. Geboeid keek Maximus toe, hij vond het altijd interessant om zijn eigen spreuk te analyseren. Hij wilde elk effect te zien krijgen.
De oudere leerlingen begonnen te gillen, omdat ze niet wisten wat er precies aan de hand was. De eerstejaars zouden vast ook bang zijn. De rook begon ondertussen ook te flitsen en begon heel de Grote Zaal te vullen. Uiteindelijk was zelfs hij verhuld in de rook of mist. Hij wist niet precies wat het was, het begon te flitsen om hem heen, alsof het heel hard aan het onweren was. Een frons verscheen op zijn hoofd, dat moest hij uit de spreuk halen. Daar konden vast mensen gewond bij raken. Toen begon de rook weer langzaam weg te trekken.
Maximus knipperde met zijn ogen, dat kwam om dat hij opeens erge last had van het zonlicht. Alleen op Zweinstein was het avond geweest. Hij stond op een groot open grasveld en keek met grote ogen naar de leerlingen, die allemaal in disneyfiguren veranderd waren. Hij wist dat het disneyfiguren waren, omdat hij dat stiekem een keer gelezen had. Hij moest toegeven dat deze spreuk echt heel grappig begon te lijken. Alleen hij wilde niet dat de leerlingen zouden weten dat hij dit op zijn geweten had.
Gelijk dacht hij aan de vos die hij kon worden, hij dacht aan de vacht, de vier poten, de spitse snuit en de kleuren op de vacht. Langzaam voelde hij zichzelf veranderen, hij voelde haar groeien op zijn lichaam en hij stond opeens op vier poten. Hij opende zijn ogen en glipte toen weg bij de leerlingen, hij ging in de bosjes zitten. Hij zou ze gaande slaan vanaf hier en kijken hoe ze dit op gingen lossen.
OOC: Oke het openingsfeest is dus begonnen.
Hier een lijst met hoe de sorteervolgorde verloopt, misschien leuk om in je post te verwerken:
- Ilya Adams;
- Lara Aylward;
- Chyrel Burnbright;
- Zed Elton;
- Morgana Kenfield;
- Roya Marigold;
- Dwayne O’Malley;
- Alan Percival;
- Albus Potter;
- Rose Wemel.
En hier onder de lijst met wie in welk disneyfiguur veranderd. Als jullie het hier niet mee eens zijn, graag een pbtje naar Femke of mij. Alleen dan moet je wel zelf met een suggestie komen, welke je wel wilt zijn. Je kan ons ook op Skype aanspreken.
Lijst:
Alan Percival: Rafiki
Dwayne O’Malley: Stitch
Albus Potter: Bambi
Chyrel Burnbright: Ed
Lara Aylward: Mushu
Morgana Kenfield: Melody
Ilya Adams: Belle
Roya Marigold: Tinkerbel
Rose Wemel: Ariël
Zed Elton: Olaf
|
|
|
|
Post by Ilya Adams on Jun 2, 2015 20:15:53 GMT
Ilya keek naar Rose, waar ze naast stond, toen haar naam geroepen werd. Als eerste nog wel! Ze slikte. Ze liep voorzichtig naar de Sorteerhoed toe, nam diep adem en ging zitten. Ze kreeg de hoed op haar hoofd, terwijl de verschillende Afdelingen door haar hoofd heen gingen met de goede en de slechte punten ervan. Bij welke zou zij het beste passen? “HUFFELPUF!” riep de sorteerhoed toen. Een van de tafels begon hard te juichen en te klappen. Ze keek even naar Rose en maakte toen dat ze naar de Afdelingstafel toe liep. Ze was dan wel in de Afdeling van de ‘sulletjes’ terecht gekomen, maar ze was ook een loyaal persoon, een van de beste eigenschappen die zijzelf maar zou kunnen bedenken. Daarbij liet ze ook nog maar eens zien dat ze veel geduld had en een harde werker was. Er zaten ook goede dingen aan haar Afdeling.
Ze keek toe hoe de rest van de leerlingen ingedeeld werden. Rose werd ingedeeld bij Griffoendor, dat had ze ook niet anders verwacht. En Albus werd bij Zwadderich ingedeeld, wat leidde tot een rare stilte, tot de tafel van Zwadderich begon te juichen. De toespraak van Lydia was interessant en het eten was heerlijk, maar toen kwam er opeens rook en bliksem. Ilya dook in elkaar op de grond en voor ze het wist kriebelde er grassprietjes aan haar neus. Ze kwam overeind, wat nogal lastig was. Ze had een gele baljurk aan en haar mooie bruine haar was vol krullen. “Wauw.” Zei ze zachtjes, terwijl ze naar de witte handschoenen keek. Ze bekeek zichzelf en keek toen rond. Allemaal sprookjesfiguren. “Gele baljurk, krullen, dan zal ik Belle wel zijn.” Zei ze tegen zichzelf. Ze moest Rose zien te vinden. Die zou wel weten wat er aan de hand was. Was dit altijd zo?
|
|
|
|
Post by Albus Potter on Jun 3, 2015 11:59:45 GMT
Luid klapte Albus in zijn handen toen hij hoorde dat de sorteerhoed zijn nicht, Rose, had ingedeeld bij de dappere Griffoendors. Hij voelde zich ontzettend trots op zijn familielid. Toch voelde hij een ongemakkelijk gevoel in zijn buik, wat als hij niet in de afdeling terecht kwam waar zijn broer James en nu ook zijn nicht Rose zaten? Wat hij nog meer voelde, was de druk van zijn vaders reputatie; de meest bekende Griffoendor sinds tijden. "Ravenklauw is ook niet zo slecht." dacht Albus bij zich zelf terwijl hij een blik wierp naar de sierlijke raaf op de blauwe vlag. Ravenklauw staat er om bekent dat het een erg intelligente afdeling is, en het dus dus een compliment om ingedeeld te worden in deze afdeling. Daarna keek Albus naar de grote gele vlag met een grote das er op. Hoewel deze afdeling een trage en sukkelige reputatie heeft, staat het ook voor loyaliteit en eerlijkheid. Albus dacht aan het meisje die het eerst werd ingedeeld en vroeg zich af of hij met deze afdeling zelf wel genoegen kon nemen. Dan was er nog Zwadderich, de afdeling voor zeer bekwame tovenaars die vaak een duistere agenda hebben. Dit was wel de laatste afdeling waar Albus zou willen worden ingedeeld, ondanks dat zijn vader op het perron hem gerust probeerde te stellen.
"Albus Potter" klonk er luid in de zaal. Het de beurt van Albus om ingedeeld te worden. Met knikkende benen liep de jonge Potter naar voren en nam plaats op de kruk. "Dit is het dan." verluisterde Albus tegen zichzelf.
"Hmmmm" humde de sorteer hoed, en noemde alle voor en nadelen op van de afdelingen. "Je zou het goed doen bij Griffoendor..." Zei de Sorteerhoed met een raspende stem en Albus voelde zich heel even opgelucht. "...Maar hier hoor jij daar niet thuis"
"ZWADDERICH!" was de uitspraak en even viel er een ongemakkelijke stilte. Albus zat versteend op de stoel tot de tafel van Zwadderich luid begon te juichen. Voorzichtig liep de splinternieuwe Zwadderaar naar de tafel en probeerde er het beste van te maken. Nadat Albus zijn lot als Zwadderaar had geaccepteerd voelde hij zich wat beter, hij zal de wereld laten zien dat Zwadderaars ook goed kunnen zijn! Opgelucht nam Albus een slok uit zijn mok en keek over de zaal heen. "Waarom is die rook hier?" Vroeg Albus tegen zijn buurman, maar voor dat hij antwoord kon krijgen sloeg de bliksem toe. Albus dook in elkaar en toen hij weer op twee benen wou staan viel hij hard naar achteren. "W-wat gebeurd er hier!?" Stamelde Albus paniekerig en toen hij keek naar zijn hand was de paniek nog groter. Hij had geen hand meer, maar het poot van een hert!
|
|
|
|
Post by Lara Aylward on Jun 4, 2015 19:18:31 GMT
Oké, Lara vond het vreemd. Ze had alleen in een treincoupé gezeten. Het was niet zo een coole en mooie van tegenwoordig, zoals toen ze eens met één van de zoveel pleegouders naar de dierentuin was geweest. Ze was toen vijf geloofde ze. Maar goed. Nu liep ze samen met nog wat eerstejaars een soort van zaal binnen. Ze had met een raar meisje in een bootje gezeten. Lara vond het meisje raar omdat die deed alsof ze alles wist! En aan dat soort volk had Lara een hekel. Ook trouwens aan mensen die dachten dat ze 'het' waren. Bon, ze ging in een rij staan van allemaal leerlingen. Ze schoof voetje voor voetje naar voor. Nu zou ze ingedeeld worden. Het maakte haar allemaal niet uit welke afdeling het zou worden. Eigenlijk het liefste niet Ravenklauw. Ze kon zich het niet voor stellen om alleen maar te leren. Ook Huffelpuf niet dat leek zo een saaie afdeling.
Het eerste meisje werd ingedeeld in Huffelpuf. "Lara Aylward!", riep er iemand. Ze wandelde zelfverzekerd naar voor. Ze kreeg een oude hoed op haar hoofd. En... What the hell! Die kon spreken! Oh jee zeg! De hoed begon precies te denken. Lara verstond er niet veel van, omdat hij meer in zichzelf dacht. Ze wachtte geduldig. "Geen saaie afdeling!", dacht ze in haar hoofd. "Daar pas jij ook niet in! Ik denk dat ik ga voor...", begon de hoed. "ZWADDERICH!!!", riep de hoed keiluid. Gelukkig, dacht Lara en wipte vrolijk van de kruk. Ze ging zitten naast iemand die ook in gedeeld was in Zwadderich. Het Schoolhoofd begon aan haar toespraak. Lara luisterde maar met een half oor. Ze vond toespraken nooit leuk.
Daarna kwam het eten. Lara nam een kippetje. Mmm! Dit was heerlijk! Zou dat hier dagelijks zijn? Ze keek met een smile rond tot plots er rook hing en kwam er bliksem. Oh mijn god! Wat was dit? Was dit nu normaal of niet? Ze besloot het te vragen. "Is dit normaal hier? Dat hebben ze niet verteld!", zei Lara. Plots keek ze naar zichzelf. Mijn god! Ze was een draakje! Een rode nog wel! Kon het echt niet groen zijn? Ze was een doodgewoon klein draakje! Waarom? En wat moest ze hier nu mee aanvangen?
|
|
|
|
Post by Dwayne O'Mally on Jun 11, 2015 9:49:43 GMT
Dwayne zat te mokken aan de tafel van Ravenklauw. Om zich heen hoorde hij sommige leerlingen zeggen hoeveel ze zouden leren, hoe trots ze waren dat ze bij de intelligente afdeling hoorden en welke boeken ze al gelezen hadden. Dwayne zuchtte, terwijl hij naar zijn broertje keek die bij Griffoendor aan tafel zat met zijn vrienden. Hij had veel liever gehad dat hij daarbij zat. Hij stopte een wortel in zijn mond en kauwde er langzaam en verveeld op, terwijl hij luisterde naar de oersaaie gesprekken om zich heen. Plots kwam er een mist opzetten en begon het te onweren. Even brak de paniek uit, tot alles weg was en er een grasveld vol Disneyfiguren over was.
Waar net zijn broertje had gezeten, stond nu een olifantje met ongelofelijk grote oren en een schattig rood petje op. Dwayne deed zijn hand voor zijn mond en proestte het uit van het lachen. Tot hij opmerkte dat zijn hand blauw was. En hij had niet twee armen, maar vier! Hij voelde op zijn hoofd. Twee hele grote spitse oren, antennes. Hij was Stitch! Gaaf! Hij keek om zich heen. De jongen die langs hem had gezeten, was veranderd in Heer Uil en nog een ander was veranderd in een kikker! Een kikker! Hoe hilarisch was dat!
Hij sprong op van tafel, rolde zich op als een bal en kegelde een groepje Disneyfiguren om. Ha! Dat vond hij nou nog eens leuk. Hij kwam tot stilstand tegen een hert. “Hallo!” zei hij en sprong toen op de rug van het hert en hield zich aan diens oren vast. Ze wisten toch niet wie hij was en hij wist het ook niet van de anderen.
|
|
|
|
Post by Albus Potter on Jun 11, 2015 21:19:18 GMT
Albus wobbelde in het rond, hij was het namelijk niet gewend om op vier poten te lopen. Overal om hem heen waren studenten veranderd in een vrolijk gekleurd dier of een prachtige Princes, en er was zelfs een heel klein rood draakje. Al snel lukte Albus het al beter om op zijn pootjes te lopen en had hij er zelfs plezier in om van gedaante te veranderen. "Het zou zo gaaf zijn als ik net als opa Potter altijd in een hert kan veranderen, dan zou ik onopgemerkt het verboden bos kunnen bekijken." Bij de gedachte kwispelde zijn staart. "Hallo!" zei een klein vreemd stemmetje.
Albus keek naar beneden en zag een klein blauw wezen met twee lange oren en gekke antennes op zijn hoofd. Voor Albus kon reageren op het vreemde blauwe beest was het al op zijn rug gesprongen en hield hij de oren van Albus vast met zijn kleine blauwe pootjes. Geschrokken steigert Albus en begon wild te springen. "Ga van me af,idioot! Wie denk je wel niet wie je bent!!?" Schreeuwde Albus boos. Zo hobbelde Albus woest met het blauwe dier op zijn rug langs de andere Disneyfiguren, tot hij struikelde over kleine rode draakje.
|
|
|
|
Post by Rose Wemel on Jun 19, 2015 19:50:36 GMT
Rose keek verbaasd, toen Albus ingedeeld werd in Zwadderich. Ze was een klein beetje teleurgesteld dat ze niet samen in een afdeling kwamen te zitten. Want Rose wist heel zeker dat ze zelf niet in Zwadderich zou passen. Een kleine zucht ontsnapte aan haar lippen, dan zou ze het wel haar hobby maken om Albus zoveel mogelijk op te zoeken. Of om hem mee te trekken naar haar leerlingenkamer. Het zelfde zou voor Ilya gelden die zoals verwacht in Huffelpuf terecht kwam. Toen zij aan de beurt was, liep ze naar de kruk toe en ging er op zitten. De hoed viel over haar gezicht heen, het ding was veel te groot voor haar. De hoed wist het al gelijk. "GRIFFOENDOR!" Riep ze hoed hard door de zaal heen. Snel zette Rose de sorteerhoed af en liep ze naar de tafel die luid aan het klappen was. Ze ging aan de afdelingstafel zitten en al snel stond het eten voor haar neus. Hier kon ze tenminste wel van genieten, ze zat wel met een paar familieleden in Griffoendor.
Al snel veranderde het openingsfeest in iets raars. Er kwam allemaal rook de Grote Zaal in en het begon te bliksemen. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze aan de gene naast haar, maar die haalde alleen haar schouders op. Ze keek een beetje angstig naar de rook die steeds dichterbij kwam. Alleen ze konden er geen van alle aan ontsnappen, uiteindelijk was ze omgeven door de dichte mist. Wat was dit? Ze probeerde zich te oriënteren, alleen dat lukte niet heel erg. Dat was tot de dichte mist opklaarde en ze op een gras veld stond. De jurk die ze aan had was blauw met wit en zag er echt belachelijk uit. Toen ze wilde praten kwam er geen geluid uit haar mond, ze was haar stem kwijt. Verbaasd keek ze om zich heen, waar was haar stem gebleven?
Snel keek ze om zich heen, ze zag allemaal leerlingen. Ze moest een bekende vinden. Opeens herkende ze Ilya die er uitzag als Belle. Ze knipperde eventjes met haar ogen, ze voelde in haar zakken en gelukkig zat er een stuk perkament en een veer in. Waarschijnlijk had de spreuk die over hen was uitgesproken daar ook voor gezorgd, omdat net zij in de kleine zeemeermin zonder stem was veranderd. Snel liep ze via Ilya en trok ze het meisje aan haar mouw. Daarna begon ze te schrijven op het perkament en gaf ze dat aan Ilya. Op het perkament stond het volgende:
Help! Ben mijn stem kwijt! We moeten hem terug vinden!
Ze hield er niet van om niet te praten en ze keek haast smekend naar Ilya. Ze wilde haar stem echt heel graag terug.
|
|
|
|
Post by Dwayne O'Mally on Jul 1, 2015 13:18:17 GMT
Geschrokken steigert het hert waar Stitch Dwayne op gesprongen was en begon wild te springen. Dwayne schreeuwde het uit van plezier. Dit maakte het alleen maar leuker op! "Ga van me af,idioot! Wie denk je wel niet wie je bent!!?" Schreeuwde Albus boos. Stitch lachte. “Stitch!” riep hij uit. Ineens was hij op de grond terecht gekomen en was rolde het hert bij wie hij op de rug gesprongen was over hem heen. “Stitch au.” Zei hij op de manier zoals stitch het ook zou hebben gezegd in de film. Want hij was die Stitch nou. Leuk! Dingen kapot maken! Hij keek rond, er viel alleen niet zoveel kapot te maken hier. Het was één groot grasveld. Hij keek nog eens rond. Sommige leerlingen herkende hij wel. Zo zag hij Rose als Ariël en het meisje waar ze altijd mee rondliep bleek nu Belle te zijn. Daar moest ij naartoe! Hij sprong opnieuw op de rug van het hert en trapte met zijn blauwe pootjes tegen de zij van het hert aan alsof hij ging paardrijden.
|
|
|
|
Post by Ilya Adams on Jul 1, 2015 13:28:52 GMT
Ilya keek verwonderd rond. Was ze nu ineens in een sprookjeswereld beland? Ze zag haar favoriete figuurtjes al rondhuppelen. Zo zag ze bambi, die er heel hilarisch uit zag met Stitch op zijn rug. Hij zag verschillende van de dwergen, maar zonder hun Sneeuwwitje. Nu ze er over nadacht, Lilo was er niet en Stampertje, de beste vriend van Bambi zag ze ook nergens. En het Beest liep ook nergens rond. Was dat het? Moesten ze dingen gaan zoeken die hun sprookjesfiguren kwijt waren? Zou dan de vloek opgeheven worden?
Ineens werd ze aan haar mouw getrokken. Ze draaide zich om en zag Ariël staan. Ze herkende Rose er ook meteen in. “Rose, ben jij ook iets kwijt? Als je er goed over nadenkt, is ieder sprookjesfiguur wel iets kwijt.” Zei ze bedenkelijk. Ze kreeg alleen geen antwoord terug van Rose. In plaats daar van kreeg ze een stuk perkament in haar handen. Ze las het. “Maar natuurlijk, jij bent je stem kwijt. Is dat misschien de bedoeling denk je? Dat we allemaal moeten gaan zoeken naar datgene wat we kwijt zijn?” vroeg ze zich hardop af. “We zullen eerst je stem gaan zoeken, maar daarvoor hebben we prins Erik of Ursula nodig. Ik gok prins Erik, want die moet Ariël een kus geven zodat Ariël haar stem terug krijgt.” Zei ze. Wat was Ilya ineens slim, zou dat komen omdat zij Belle was? Belle was dankzij het lezen van al die boeken ook heel slim.
|
|
|
|
Post by Lara Aylward on Jul 3, 2015 8:47:22 GMT
Lara keek om zich heen. Iedereen was veranderd in iets. Ineens werd alles duidelijk. Niemand was nog normaal! Iedereen was een sprookjesfiguur! En zij was dus Mushu. Ze kende het sprookje vaag. Ze las niet zo veel. En al zeker geen sprookjes. Dat was saai! En het bestond niet echt. Nu ja, heel misschien wel ergens, ze had ook gedacht dat toveren en al niet bestond, maar dat was wel echt en megacool!
Lara zag dat er ook een hert stond en ,haha, erboven op zat een raar beest! Oh mijn god! Dit was zo grappig! Het hert begon te steigeren. Haha! Ook zag Lara even verderop een prinses en nog iemand met rood haar. Lara's hersenen begonnen te draaien. Wacht hé, dat hert was Bambi, dat beest was Stitch, de prinses was Belle en dat ander iemand met rood haar leek verdacht veel op Ariël.
Lara liep naar Bambi en Stitch. Hopelijk zagen ze haar, ze was namelijk nogal klein... Oh nee! Die wouden net vertrekken. Oké, dan niet. Ze ging dan maar naar Belle en Ariël. "Hé! Wat moeten we doen om terug normaal te zijn?", vroeg ze.
|
|
|
|
Post by Albus Potter on Jul 4, 2015 17:04:28 GMT
Dat Stitch "auw" had kon Albus niets schelen, hij verdiende het wel een beetje. Beledigd draait Albus zijn hoofd weg van het stomme blauwe beesten, en zag in zijn oog hoek het lange rode haar van Ariël. "Dat is Rose!" dacht Albus bij zich zelf en draaide zich in de richting van de twee Disney prinsessen toe. "Misschien kan ik samen met Rose iets bedenken om weer normaal te worden." Mompelde Albus tegen zichzelf, hij was Bambi zijn helemaal beu dankzij het stomme-blauwe-koala-konijn.
Voor dat Albus zijn eerste stap kon zetten sprong Stitch weer op de gevlekte rug van Albus en trapte hij met zijn kleine voetjes in zijn zij. "Jij kleine-" riep Albus woest. Het hertje steigerde nog een keer en begon hard te rennen richting zijn nicht toe. "HAAL HEM ER AF!" smeekte Albus terwijl hij in een rap tempo zijn nicht en haar vriendinnetje naderde. Even vreesde Albus dat mensen hem niet meer konden verstaan, maar dat weerhield hem niet om hulp te zoeken. bokkend sprong hij over Mushu tussen Ariël en Belle in en wrierp een woeste blik naar Belle. "Help!"
|
|
|
|
Post by Laurie Tanner on Jul 10, 2015 16:00:09 GMT
Laurie had het gevoel dat zijn ogen bijna uit zijn hoofd puilden, zo hard was hij ze aan het gebruiken. Zweinstein was meer dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Natuurlijk had hij een boek gezocht op de Wegisweg van Zweinstein en had hij zo'n beetje in zijn hoofd de hele plattegrond ervan al uitgestippeld, want het fascineerde hem enorm. Laurie begreep nog niks van hoe dat allemaal te werk ging met die spreuken en tovenarij, hoe het kon dat het volledige kasteel niet zichtbaar was voor.. hoe noemden ze dat ook alweer? Dreuzels, dat wat zijn ouders en broers en zussen nu ineens waren. Even grinnikte hij in zichzelf, het woord klonk vreemd. Het verbaasde hem nog steeds dat híj, gewoon Laurie, zoiets bijzonders was als een tovenaar.
De reis naar het kasteel toe had hij voornamelijk doorgebracht met een boek voor zijn neus, totdat ze in de buurt begonnen te komen. Daarna had hij diezelfde neus tegen het raam gedrukt en was er pas vanaf gekomen toen ze de trein uit mochten. Als één van de eersten had hij de trein verlaten. Hij voelde zich er nu al helemaal thuis! De mooie, ouderwetse sfeer, de vele lichtjes, de lange, hoge ramen. Alles eraan vond hij mooi. Zijn kersverse huisdier echter leek het allemaal maar niks te vinden. Zijn uil Rutger had een heleboel lawaai gemaakt en wild gefladderd in de veel te kleine kooi. Laurie gokte dat ze nog een beetje aan elkaar moesten wennen.
Waar Laurie ook nog aan moest wennen, was het feit dat iedereen om hem heen in gewaden liep en ineens zijn volledige omgeving was veranderd van "dreuzels" naar tovenaars. Hij wist nog niet zo goed of hij het een verbetering vond.
De sorteerceremonie, hij had zich er al in verdiept van tevoren en wist al precies hoe het zou gaan. Als één van de laatsten, want zijn achternaam begon met een T, werd hij gesorteerd in Ravenklauw. Toen dat woord door de zaal galmde, verscheen er een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. Hij had het al gehoopt, volgens hem zaten daar de slimste leerlingen. Stilletjes ging hij zitten tussen zijn kersverse nieuwe afdelingsgenoten.
Wat er daarna volgde, had hij in niet één boek gelezen. Er kwam een heleboel rook en op een gegeven moment zag Laurie niks meer behalve mist. Wat was dit? Dit hoorde niet! Wie deed dit en waarom? Angstig keek hij om zich heen, waar de mist een klein beetje op begon te klaren. Laurie kneep zijn ogen samen, want ineens zat naast hem iets wat verdacht veel leek op een blauw monster. Hij deinsde achteruit, terwijl hij verderop een hert zag en een... sneeuwpop?!?! Nogal verward keek hij om zich heen. Waar waren de leerlingen gebleven? Wie... Wie waren dit? Hij fronste toen hij de sneeuwpop en een troela in een grote jurk herkende. Zijn jongste zusje Jade keek altijd naar die stomme kinderachtige films met prinsessen en prinsen op witte paarden en zo. Dit waren allemaal van die figuren uit die films!
'Wat is er aan de hand?' vroeg hij, maar het enige wat er uit zijn mond kwam, was een soort grom. Verschrikt hield hij zijn hand voor zijn mond, maar het ding wat hij in beeld zag was alles behalve zijn hand! Het was harig en het had grote, scherpe nagels!
Nog een grom kwam uit zijn mond, dit keer een kreet van schrik. Hij was een beest!! Wat was dit voor stomme grap?! Hij was een één of andere beer ofzo! Hoe kon dat nou? Hij kon toch niet de rest van zijn leven een beer blijven?
Om hem heen begonnen anderen dingen te doen, sommigen leken het naar hun zin te hebben. Laurie keek naar een hert die riep "HAAL HEM ER AF!" Waarom kon hij wel praten en Laurie niet?! Toen bedacht hij zich dat bambi in de film ook kon praten, en de beer uit die ene film niet. Dat was een jongen, veranderd in een beer. Hem konden ze niet verstaan, behalve dat irritante kleine andere snertbeertje. Laurie hoopte dat die niet ineens tevoorschijn zou komen. Hoe kon hij nu duidelijk maken aan anderen wat hij wilde? Nogal hopeloos keek hij in het rond in zijn berenvel.
OOC: Laurie is Kenai, van Brother Bear
|
|
|
|
Post by Rose Wemel on Jul 19, 2015 13:48:29 GMT
Het was verschrikkelijk dat ze haar stem niet had, Rose had nog nooit zolang niet gepraat. Ze hield van praten, waarom moest zij nou weer een sprookjesfiguur zonder stem zijn. Gelukkig had Ilya al wat bedacht om weer normaal te kunnen worden, maar dan moesten ze wel vinden waar ze naar zochten. Het leek redelijk dat ze zoiets moesten doen om weer normaal te worden. Haar ogen gingen over haar mede leerlingen. Iedereen was in een sprookjesfiguur veranderd en iedereen leek wat kwijt te zijn. Het was gewoon verschrikkelijk en ze kon er niks aan doen op dit moment. Ik denk dat dat het beste is wat we kunnen doen, laten we dan maar gaan zoeken. Schreef ze naar Ilya. Dan kon ze haar stem weer terug krijgen.
Opeens stond Bambi opeens tussen hen in en die riep help tegen hun. Toen zag Rose het beest dat op de rug van Albus zat. Ze wist zeker dat het Albus was. Anders was hij niet naar haar en Ilya gekomen voor hulp. Als ze had kunnen lachen dan had ze het gedaan. Maar ze besloot haar neef te helpen, voordat hij nog bozer wordt. Het was sowieso al raar om Albus boos te zien en vooral nu hij in dit hertengedaante zat. Ze greep Stitch vast en tilde hem van de rug van Albus af en hield hem in haar armen. Daarna hoorde ze het gebrul van een beer en ze draaide zich daarna toe. Daarna keek ze naar de rest. Ze kon niet praten, maar ze moesten toch wat doen aan de beer of was hij ook uit een sprookje.
|
|
Ken je Cinderella? Die is uit 52