Onderweg

'Zorg goed voor hem, begrepen?' Eveline, een lange, ietwat bleke heks met lang donker haar dat ze in een strakke knot vast had gemaakt, had haar knokige handen op de schouders van haar enige dochter laten rusten terwijl haar echtgenoot druk bezig was met in gebarentaal tegen hun zoon te praten. 'Zonder jou overleeft hij de eerste week niet. Ik wil dat je hem zo goed mogelijk in de gaten houdt.'
Op je doofstomme tweelingbroer letten alsof het een klein kind was was een zware taak, zeker voor een twaalfjarige. Maar toch glimlachte Chyrel geruststellend naar haar moeder en knikte braaf. 'Natuurlijk, moeder. Maar wat als...' Ze had zich iets bedacht en keek even opzij naar haar broer. Toen schudde ze eens verwoed haar hoofd. 'Laat maar. Het komt wel goed.'
'Fijn om te horen, lieverd.' Eveline moest zich voorover buigen om haar dochter op haar wang te kussen. De vrouw stamde af van de familie Zwarts en had duidelijk iets van hun gratie geërfd. Indi leek meer op hun moeder, terwijl Chyrel qua uiterlijk veel meer van hun vader weg had. Ze had echter de elegantie van Eveline, zelfs voor een twaalfjarig meisje.
'Nou, maak dat je wegkomt.' Leonard Burnbright had zich opgericht en was omgekeerd naar zijn dochter. 'Ontzettend veel plezier, jongens. En wees alsjeblieft voorzichtig.'
'Waar zie je ons voor aan?' Chyrel grijnsde, moest op haar tenen gaan staan om haar vader eveneens te kussen en greep toen Indygo's hand. 'We zullen jullie schrijven,' zei ze nog, voordat ze met haar tweelingbroer de trein in verdween.
De meeste cabines die ze passeerden waren al vol. Af en toe konden ze kinderen herkennen - zonen en dochters van vrienden van hun ouders - en zwaaiden ze even, maar overal waren de bankjes al bezet.
Uiteindelijk liepen ze langs een cabine waar alleen een blonde jongen bij het raam zat. Chyrel wilde doorlopen, maar Indi pakte haar bij haar pols om haar te stoppen.
Waarom zitten we niet hier?
Ze aarzelde even en wierp een blik door het raampje. Hij had de tweeling nog niet opgemerkt. 'We kunnen best hier gaan zitten,' antwoordde ze uiteindelijk. Ze sprak in plaats van terug te gebaren - Indi kon haar lippen lezen en als ze in het openbaar waren deed ze het liever zo. Met haar vrije hand - met haar linkerhand trok ze haar koffer met zich mee - duwde ze de deur open en bleef op de drempel staan, terwijl de trein langzaam in beweging kwam. 'Hi,' zei ze na enkele seconden van weifelende stilte om de aandacht van de jongen te trekken. 'Je hebt er geen probleem mee als we hier komen zitten, hoop ik?' Ze voelde dat Indi vlak achter haar was blijven staan.

Chyrel schonk de jongen een beleefde glimlach toen hij er geen probleem mee leek te hebben dat de tweeling bij hem plaats zou nemen. Ze trok eerst haar eigen koffer met moeite over de drempel en reikte toen naar die van Indi toen hij aanbood haar te helpen.
'Graag,' zei ze, stiekem dankbaar dat hij dat had gevraagd. De koffers waren beiden nogal zwaar. Haar van nature getinte huid was iets rood aangelopen - het was redelijk warm binnen in de trein en toen de koffers eenmaal op hun plaats lagen trok ze snel haar jasje uit. Daarna liet ze zich tegenover de jongen op de bank zakken, de positie naast het raam innemend, enkele seconden later gevolgd door Indygo.
'Chyrel Burnbright,' stelde ze zichzelf voor toen ze alle drie goed en wel zaten. 'Dit is Indygo.' Ze gebaarde even naar haar tweelingbroer, die met een kleine glimlach op zijn gezicht zijn hand opstak.

Een kleine glimlach verscheen op haar gelaat toen hij haar achternaam leek te herkennen. Hij had dus minstens één tovenaar als ouder die ooit van de familie gehoord had. Ze waren niet zo bekend als de Zwarts- en Malfidusfamilie, maar toch.
Hij stelde zichzelf voor als Alan Percival. De naam had ze nog nooit eerder gehoord, maar ze interesseerde zich ook weinig in kennissen en collega's van haar ouders - het was eerder haar broer die zich daarmee bezig hield.
'Zijn jullie familie?'
Ze knikte instemmend. 'Indi is mijn tweelingbroer,' antwoordde ze. Indygo had zelf nog steeds geen woord gezegd en ze verwachtte ook niet dat hij dat zou doen. Spreken kwam zelfs thuis tegenwoordig nauwelijks voor - de jongen kreeg met steeds meer moeite woorden over zijn lippen dus hield hij het bij gebarentaal. Toverkunst had zijn gehoor niet kunnen genezen.
'En jij? Zijn jouw ouders tovenaars?' vroeg ze, toch wel geïnteresseerd. Als hij wist wie ze waren moest het haast wel.

Met interesse luisterde ze naar zijn verhaal, terwijl Indygo naast haar een lesboek uit zijn tas had gehaald. Nu hij niet deel kon nemen aan de conversatie nam hij de moeite niet verder te volgen wat er werd gezegd. Dus hij was opgevoed door een tovenaar en een Dreuzel... Chyrel had geen idee hoe dat zou zijn. Alle mensen die ze kende en bijna iedereen met wie ze ooit had gesproken waren tovenaars.
'Mijn moeder stamt af van de Zwartsfamilie,' zei ze met duidelijke trots in haar stem, en onwillekeurig rechtte ze haar rug. Haar hoofd ging automatisch iets omhoog. 'Ze is de dochter van Alphard Zwarts.' Ze zweeg over het feit dat de man onterfd was en dat delen van de familie hem als uitschot had gezien. Haar moeder werd echter weer met respect behandeld. 'Ze werkt bij het Internationaal Overlegsorgaan en mijn vader is een deel van de Internationale Handelsorganisatie.'
Ze had altijd met trots over haar familie gesproken. Haar ouders waren beiden tovenaars waar ze respect voor had, niet omdat ze hun geld in handen duwden van mensen die hen betere posities konden geven, maar omdat ze met hard werken veel hadden bereikt. Natuurlijk hechtte ze waarde aan bloedstatus, maar ze zou zich nooit tot het niveau verlagen van sommige familieleden. Ze was beter opgevoed dan dat.
'Eh, enkelen, denk ik.' Ze keek even uit het raam de gang op, maar iedereen had nu wel een plaatsje gevonden. 'Scorpio Malfidus is verre familie en ik ken hem een beetje. Priya Mohana is een dochter van kennissen en zit een paar cabines terug met haar oudere zus, die vierdejaars met die donkerblauwe hoofddoek.'
Ze schoof wat heen en weer om een wat comfortabelere positie te vinden. 'Hoe zit het met jou? Nog kennissen hier?'

Terwijl ze sprak zag ze dat zijn ogen even naar haar tweelingbroer gingen, alsof hij verwachtte dat ook Indygo deel zou nemen aan de conversatie. Maar de donkerharige jongen had zich volledig van de andere twee afgesloten en had niet door dat er naar hem gekeken werd - hij was veel te diep geconcentreerd op het boek dat hij op zijn benen had rusten. Het was te groot voor hem om steeds op te houden. Heel even was ze bang dat Alan iets tegen hem zou zeggen om hem bij het gesprek te betrekken. Dan zou ze moeten uitleggen dat haar broer hem niet kon verstaan, helemaal niets om precies te zijn - ze hield van Indi, daar niet van, maar ze had er een hekel aan om het aan vreemden uit te moeten leggen. Ze kon niet tegen de blikken van geveinsd medelijden niet uit staan.
Maar Alan leek te beseffen dat Indygo niets voelde om mee te praten en richtte zich in plaats daarvan tot Chyrel, zich iets in haar richting buigend en haar nog steeds recht aankijkend.
Een lichte frons verscheen op haar gezicht. Met een vader als tovenaar zou je toch moeten weten van zijn afkomst? Maar een tel later verdween haar verwarring en ontspande haar gezicht terwijl Alan weer naar achteren leunde. Haar slanke vingers sloten zich langzaam om de stof van haar shirt, ten hoogte van haar middenrif.
'Het spijt me,' antwoordde ze, een kalme uitdrukking op haar gezicht. Ze wendde haar donkere ogen niet van hem af. Er hield een korte stilte tussen hen in voor ze op haar beurt weer een vraag stelde. 'Dus je weet helemaal niets van de toverwereld? Je hebt geen idee wat je te wachten staat?'

Alan wendde na enkele seconden eindelijk zijn blik af, maar Chyrel bleef hem ietwat nieuwsgierig aankijken. Ze kon zich nauwelijks voorstellen hoe het moest zijn om het grootste deel van je leven als Dreuzel gewoond te hebben - het hele idee was voor haar gewoon ronduit absurd. De tweeling was praktisch opgegroeid met het idee dat ze op elfjarige leeftijd naar Zweinstein zouden gaan, net als beide van hun ouders.
Er verscheen een kleine glimlach op haar gelaat toen de jongen zijn toverstaf uit zijn jaszak haalde. Het was een mooi, slank ding maar zo te zien ook al meerdere jaren oud.
'Heb je al enig idee in welke afdeling je terecht komt?' vroeg ze toen hij de staf weer had weggestopt. 'Ik ben er zeker van dat ik in Zwadderich kom, net als mijn moeder, of in Ravenklauw.' Er verscheen een kleine schittering in haar donkere ogen. 'Meneer hier,' ze gebaarde even opzij naar haar nog steeds lezende tweelingbroer, 'denkt echter dat hij in Griffoendor wordt ingedeeld. Niet tegen hem zeggen, maar ik denk niet dat hem dat gaat lukken.'
Indygo las ondertussen nog steeds onverstoord door. Hij had zijn voeten op de bank getrokken en zat met zijn schouder tegen de rugsteun aan.

Ze glimlachte even. 'Ravenklauw,' herhaalde ze. 'Ambitieus.' Haar mondhoeken trokken iets verder omhoog.
Is er iemand in de familie die in Griffoendor heeft gezeten, of weet je niet waar de wens van je broer vandaan komt?' vroeg hij, en ze haalde haar schouders eens op. 'Ik weet niet zo goed hoe hij op het idee is gekomen. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat er iemand van onze familie in Griffoendor zat. Tenminste...' Ze dacht even na en wierp een blik uit het raam. 'Mijn grootouders van vaders kant waren Griffoendors, volgens mij. Ik dacht dat -'
Ze werd plotseling afgekapt door een schel gekrijs dat vanachter Indygo kwam. Haar broer had niets door en las onverstoorbaar verder. Toen Chyrel zich iets voorover boog zag ze dat Boreas wakker was geworden, het kleine uiltje dat de tweeling beiden zouden gebruiken om in contact te blijven met hun ouders als ze op school zaten. Snel tikte ze Indi aan zodat hij opkeek uit zijn boek en knikte naar de kooi, gezien hij de vogel mee had genomen en de enige was die er bij kon.
'Geef hem anders wat te eten,' zei ze over het gekras heen, knikkend naar Indi's koffer naast hem op de grond. 'Volgens mij heeft hij honger.'
Maar haar tweelingbroer keek haar alleen maar verward aan en liet Chyrel maar één keuze over; ze draaide zich half naar hem om, een been op de bank trekkend om hem beter aan te kijken, en ging met lichte tegenzin over op gebarentaal.
Geef Boreas wat te eten.
Eindelijk begreep de ander wat ze bedoelde. Terwijl Chyrel zich zuchtend terug draaide naar Alan begon hij in zijn koffer te zoeken naar iets wat ervoor zou zorgen dat de uil stil zou worden en nog geen tien tellen later was het gekras gestopt. 'Sorry.'