Onderweg

Hij ontspande iets toen hij tot zijn opluchting merkte dat zijn luchtige reactie had aangeslagen. Hoewel Chyrel er niets over had gezegd, besefte hij dat er iets bijzonders was aan Indygo. Eerst was het hem niet opgevallen, erg gevoelig voor dergelijke zaken was hij immers niet echt, maar nu viel hem pas echt op hoe in zichzelf gekeerd de tweelingbroer van Chyrel eigenlijk was. Het leek Indi niet te deren dat zijn vogel de boel bij elkaar krijste, noch dat zijn zus iets van hem verlangde. Wat het ook was, Chyrel leek het prettig te vinden dat hij er niet over begon. Althans, dat dacht hij uit haar reactie op te maken. Wat het ook was, Alan vertrouwde erop dat hij het wel te weten zou komen als het hem iets aan zou gaan.
Hij lachte toen Chyrel begon over een kat.
'Een kat lijkt me wel wat voor jou. Uilen zijn wel praktischer.'
Ze keek naar buiten en hij liet zijn blik door de coupé glijden, waarbij zijn ogen een moment op Indi gevestigd bleven. Ergens bleef hij er aan denken. Zijn blik schoot terug naar Chyrel toen ze weer begon te praten.
'Zo snel al?' vroeg hij een beetje verbaasd. Hij keek naar zijn pols en besefte dat hij geen horloge om had.
'Dan denk ik dat ik me maar beter vast kan omkleden, anders val ik er helemaal buiten.' voegde hij er met een grijns aan toe en hij stond op om het uniform te pakken. Het stapeltje kleren had hij al netjes bovenop zijn bagage klaargelegd. De kleding had hij tweedehands gekocht. De mauwen van de trui waren te kort en zijn broekspijpen te lang, maar het had hem een hoop geld bespaard. Hij trok zijn vest uit en legde het op de plek waar hij net had gezeten.
'Excuseert u mij.'zei hij op een nette toon terwijl hij zijn shirt uittrok om het voor zijn uniform te wisselen.

Hij trok de trui omlaag en trachtte zijn haar enigszins te fatsoeneren. Het kledingstuk zat een beetje strak om zijn schouders, maar paste hem goed als hij zijn mauwen opstroopte. Hij had de mauwen tot over zijn ellebogen opgerold en wilde zijn broek pakken toen hij de reactie van Chyrel zag. Twijfelend keek hij van de broek naar Chyrel en naar zijn eigen broek, die ook zwart was. Na een korte overweging besloot hij de broek voor later te bewaren. Chyrel leek zich niet heel comfortabel te voelen wanneer hij zijn shirt uit deed, laat staan als hij van broek zou wisselen. Het zou vast niemand opvallen als hij het laatste deel van zijn uniform pas na de ceremonie zou dragen. Zijn vest veegde hij opzij zodat hij weer op zijn plek kon zitten. Zittend sloeg hij de cape over zijn schouders. Dat Chyrel zich ongemakkelijk had gevoeld toen hij zich had omgekleed was hem uiteraard opgevallen. Meestal deed het hem niet zoveel, maar hij voelde zich er niet prettig bij het idee dat hij haar misschien in ongenoegen had gebracht.
'Hoe is de verdeling van de slaapzalen?' Vroeg hij snel om de aandacht op iets anders te vestigen.
Vrijwel meteen nadat hij het gezegd had kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. Wat moest Chyrel nou wel niet van hem denken? Hij balde zijn vuisten en drukte met zijn nagels in zijn handpalmen.
'Ik bedoel, hoe ver liggen de leerlingenkamers bij elkaar vandaan?'
Hij had het er snel achteraan gezegd in een poging zichzelf te redden, maar hij kreeg niet het idee dat deze vraag het echt veel beter had gemaakt.

Dankbaar dat zijn blunder niet veel gevolgen had gehad, wat overigens niet vaak gebeurde, ontspande hij iets. Geïnteresseerd keek hij naar het boek wat Chyrel op haar schoot had gelegd, maar hij lette meer op de bewegingen van haar vingers dan de vormen die ze uitbeeldden.
Haar handen bewogen met een zekere gratie die voor hem niet te missen was en het intrigeerde hem. Alan was blij dat hij haar had leren kennen, maar wist niet hoe hun omgang zou verlopen wanneer ze eenmaal gesetteld zouden zijn op Zweinstein. Of ze in dezelfde afdeling terecht zouden komen betwijfelde hij en hij had geen idee of er veel omgang zou zijn met leerlingen van andere afdelingen. Hij zag het al gebeuren dat ze samen de trein uit zouden stappen en elkaar daarna niet meer zouden zien. Chyrel kende mensen, zij zou zich veel sneller thuis voelen. Uiteraard hoopte hij dat het anders zou gaan. Ergens wenste hij dat hij het mis had.
Al die tijd dat hij erover nadacht had hij naar haar handen gestaard, waardoor het hem niet was opgevallen dat ze waren stilgevallen en dat Chyrel was uitgesproken. Ineens besefte hij dat er waarschijnlijk van hem werd verwacht dat hij iets zou zeggen. Hij had een klein moment nodig om te bedenken wat Chyrel zojuist had verteld, en nog een moment om te bedenken wat hij kon zeggen.
'Is van de toren naar de kerker ver lopen? Als Indygo inderdaad bij Griffoendor wordt ingedeeld is zijn kamer aan de andere kant van het kasteel.'
Nog een aardige redding, vond hij zelf.

Het irriteerde hem dat hij ineens zo onhandig deed, maar hij had niet het idee dat hij er iets aan kon doen. Het voelde alsof hij gewoon moest wennen aan Chyrel, haar houding, hoe ze sprak en hoe ze op hem reageerde. Misschien lag het aan haar, maar waarschijnlijk was hij het zelf. Zij was de eerste uit een compleet andere wereld die hij enigszins had leren kennen.
Het zou kunnen dat wat haar bijzonder maakte, vanzelfsprekend is op de school waar hij terecht zou komen. Als dat het geval zou zijn, zou Alan meer dan ooit de buitenstaander zijn. Zowel Chyrel als Indygo hoorden hier thuis, daar was geen twijfel over mogelijk. Ze wisten waar ze heen gingen maar nog meer wisten ze waar ze vandaan kwamen.
Toch betwijfelde hij dat alle leerlingen zo zouden zijn. Tussen de eerstejaars moesten meerdere halfbloedjes zitten, zoals hij. Dat idee maakte dat hij zich iets beter voelde.
In zijn jeugd heeft hij geleerd dat er van nature altijd een splitsing is wanneer het een grote groep mensen betreft, waarin duidelijke lagen te onderscheiden waren. Mensen zijn nou eenmaal niet gelijk en de Burnbright familie stond ver boven hem. Hij wist niet zeker of hij aan Chyrel een vriend zou hebben in het aankomende schooljaar, maar op dit moment genoot hij van het gezelschap. En met name van haar glimlach.
'Dat zou niet verkeerd zijn.' antwoordde hij met een glimlach.
Hij keek om toen hij een paar mensen op de gang voorbij hoorde rennen, maar vestigde daarna zijn aandacht weer op Chyrel.
'Zou dat betekenen dat we er bijna zijn?'

Even keek hij om zich heen, bedenkend wat hij het best kon doen. Hij stond op en opende de deur van de coupé. Aan alle kanten gingen de deuren open en stapten mensen met hun bagage de gang op. Het begon aardig druk te worden, maar langzaamaan stapte iedereen met zijn spullen de trein uit. Alan deed de deur weer dicht en draaide zich om.
'Daar komen we voorlopig niet tussendoor ben ik bang.'zei hij en hij reikte naar het rek boven de bank om zijn tas te pakken. Met zijn andere hand zette hij zijn koffer op de bank klaar om mee te nemen. Zijn losse spullen propte hij snel in zijn tas voor hij hem over zijn schouder sloeg.
Ondertussen had de ergste drukte zich naar het perron verplaatst, waardoor ze de ruimte hadden om zonder anderen omver te duwen naar buiten te kunnen gaan.
'Heb je hulp nodig met die koffer?'vroeg hij, dezelfde woorden bij het verlaten van de coupé gebruikend als hij had gebruikt toen Chyrel en Indi binnen waren gekomen.