|
|
Post by Chyrel Burnbright on Jun 22, 2015 19:23:32 GMT
In een lange, geordende rij van leerlingen, allemaal al even zenuwachtig of ze nu van tovenaarsafkomst waren of niet, liepen de eerstejaars de Grote zaal in en keken hun ogen uit. Het plafond hoog boven hun hoofden was een diep blauw met nog net een klein streepje licht van de ondergaande zon in het westen, zonder een enkele wolk te bekennen.
Voor hen waren vier lange tafels opgesteld, waar de leerlingen van de verschillende afdelingen al zaten en zwijgend toekeken. Ondanks dat ze zich maar al te goed realiseerde dat alle ogen op hen waren gericht hief Chyrel onwillekeurig haar hoofd iets op en liep met gerechte rug door, haar hand stevig om die van haar tweelingbroer, tot ze uiteindelijk tot een halt kwam. Wat nu zou volgen was de Sorteringsceremonie - alle eerstejaars kregen een afdeling toegewezen.
Terwijl de lijst met eerstejaars één voor één werd afgewerkt keek ze even naar rechts, waar Alan stond, en schonk de blonde jongeman een brede grijns, enkele tellen voordat haar naam genoemd werd.
'Burnbright, Chyrel!'
Ze liet de hand van Indygo los, veegde haar lange vlecht over haar schouder en stapte naar voren, om plaats te nemen op het krukje dat voor de tafels neergezet was.
De Sorteerhoed was zo groot dat deze iets over haar oren zakten en nog maar een klein streepje van de zaal toonde. Het was enkele momenten stil, voordat -
'Zwadderich!'
De hoed werd van haar hoofd getild en onder luid applaus werd ze aan de tafel ontvangen die het dichtst bij de ingang stond. Met een stralende glimlach schudde ze de hand van de klassenoudste, een lange tengere jongen met donker haar, voordat ze plaats nam en met handen die trilden van spanning naar haar broer keek.
Indygo's donkere ogen verdwenen volledig onder de hoed, en het duurde veel langer voordat er een beslissing was gemaakt. Naast haar waren er mensen aan het mompelen - een tweeling die niet op dezelfde afdeling terecht kwam? Dat gebeurde niet vaak.
'Ravenklauw!'
De tafel naast haar begon te juichen en ondanks een licht teleurgesteld gevoel in haar binnenste klapte Chyrel haar broertje toe. Toen hij passeerde om plaats te nemen tussen de Ravenklauwen kruisten hun blikken, en ze schonk haar tweelingbroer een warme glimlach.
|
|
|
|
Post by Alan Percival on Jun 22, 2015 20:33:50 GMT
De grootsheid van de ruimte waarin hij zich bevond overweldigde hem. Ze waren een reusachtige, massief houten deur doorgelopen naar een zaal waar de tafels tot het imponerende altaar reikten. Het plafond was hem nog niet eens opgevallen tot het kleine, blonde meisje achter hem tegen hem op was gebotst omdat ze met open mond naar boven aan het staren was en niet had opgelet waar ze liep. Met een knalrood hoofd had ze zich verontschuldigd, maar Alan had zijn schouders opgehaald en alleen gevraagd waar ze naar aan het kijken was. Vervolgens was hij zelf bijna tegen zijn voorganger aan gelopen.
Toen alle eerstejaars de zaal in waren gelopen hield de rij halt. Eén voor een werd er iemand geroepen om plaats te nemen op de stoel, waarna de hoed bepaalde aan welke tafel de leerling plaats mocht nemen. De eerste vijf keer dat de hoed sprak had Alan er verdwaasd naar gekeken. De mogelijkheden van tovenarij waren hem nog volledig onbekend, maar hij begon er al enigszins aan te wennen.
Hij keek om naar Chyrel en beantwoorde haar glimlach. Vrijwel meteen erna werd haar naam genoemd. Ze stapte naar voren en Alan keek hoe ze naar voren liep. De hoed bedekte het grootste deel van haar hoofd en leek niet veel tijd nodig te hebben om te bepalen in welke afdeling Chyrel thuishoorde.
Toen hij de luide 'Zwadderich!' hoorde schrok hij er een beetje van, maar hij herstelde zich snel en klapte met de rest van de zaal mee.
Meteen erna werd Indygo geroepen. Om zich heen hoorde hij gefluister van de eerstejaars/ Net als hij waren kennelijk ook zij ervanuit gegaan dat familie bij elkaar terecht zou komen. Terwijl Alan klapte besefte hij dat er echt iets bijzonders aan die jongen was.
Hij moest veel te lang wachten naar zijn zin. De hele tijd keek hij van Chyrel aan de Zwadderich tafel naar Indygo, die bij de rest van Ravenklauw zat. Zou hij straks bij een van de twee aan kunnen schuiven?
Toen zijn naam eindelijk werd genoemd stapte hij snel naar voren. Hij rechtte zijn schouders toen hij plaats nam op de kruk en de hoed op zijn hoofd werd gezet.
'Een Percival...'begon de stem boven hem zacht. De stem van de hoed klonk raar vanaf hier en hij voelde licht de trillingen op zijn hoofd terwijl de hoed begon te spreken. Zijn zenuwen werden langzaam erger toen er een stilte viel.
'Toch maar... Ravenklauw!'
Een grote grijns bedekte zijn gezicht en in een trotse houding liep hij onder luis applaus naar de tafel waar de rest van de afdeling al aan de tafels zat. Hij schudde de hand van de klassenoudste, die hem een schouderklop gaf.
'Welkom bij de club, jongen.'Alan grijnsde.
'Bedankt.' zei hij en hij nam plaats op een vrije plek, schuin tegenover Indygo.
Langs Indi keek hij naar Chyrel, die met haar rug naar hem toe zat.
|
|
|
|
Post by Chyrel Burnbright on Jun 23, 2015 14:56:30 GMT
Het duurde even voordat Alan aan de beurt was. Elke leerling in de rij werd persoonlijk naar voren geroepen en bij sommigen duurde het veel langer dan anderen voordat de Sorteerhoed een besluit had gemaakt.
Niet veel later dan Indygo werd ene Zed Elton bij Griffoendor ingedeeld. Dwayne O'Mally en Priya Mohana, het meisje dat Chyrel vaag hard herkend, volgden haar broer naar de Ravenklauwtafel. Een meisje met donker haar en felblauwe ogen, wiens naam Morgana Kenfield bleek te zijn werd eveneens een Zwadderaar en terwijl Louisa Paige, een meisje met een bos rode krullen, door de zaal heen naar de Huffelpuftafel holde werd Alans naam opgenoemd.
Onwillekeurig ging er een nerveuze steek door haar middenrif en ze had zich bijna volledig omgedraaid om te kunnen zien hoe de blonde jongen op het krukje plaatsnam. Ze durfde het bijna niet toe te geven maar ze hoopte vurig dat hij eveneens bij Zwadderich ingedeeld zou worden. De kans was echter klein dat dat zou gebeuren, had ze zo het idee, maar ze had nog hoop.
De spanning bouwde langzaam op naarmate de hoed langer zweeg, tot de scheur bij de rand langzaam open ging.
'Ravenklauw!'
Met een licht teleurgestelde glimlach klapte ze net zo hard als de anderen toen Alan door de zaal liep en tegenover Indygo plaats nam. Ze moest haar nek in een oncomfortabele positie draaien om hem goed te kunnen zien en schonk hem een ietwat verontschuldigende glimlach. Ze had zich half naar hem omgedraaid zodat ze niet zo moeilijk hoefde te zitten en terwijl de sortering door ging keek ze hem even aan.
|
|
|
|
Post by Alan Percival on Jun 23, 2015 17:44:47 GMT
Hij glimlachte breed toen zijn blik die van Chyrel kruiste en hij zwaaide. Ze leek niet in een erg comfortabele houding te zitten, maar hij was blij dat hij haar kon zien.
Terwijl de overige leerlingen naar voren stapten vroeg hij zich af wat de avond hen nog meer zou brengen. Steeds als iemand weer van de kruk opstond klapte hij mee, maar zijn ogen bleven op Chyrel gericht. Van de hele sortering zou hij op deze manier niet veel mee krijgen.
Uiteindelijk bedacht hij dat het raar zou zijn als hij nog veel langer zou blijven staren. In plaats daarvan richtte hij zich tot haar tweelingbroer, die nog steeds tegenover hem zat.
'Hey Indygo.' zei hij en hij verplaatste zijn aandacht van Chyrel naar de jongen aan de andere kant van de tafel. Volgens zijn zus had hij graag bij Griffoendor terecht willen komen. Dat het hem niet zou lukken had ze gelijk in gehad, maar dat hij in een andere afdeling terecht zou komen dan Zwadderich had zij waarschijnlijk ook niet aan zien komen. Alan vroeg zich af hoe Indi zich er zelf bij voelde. De jongen had nog niks gezegd sinds de ceremonie, maar hij zag er niet ongelukkig uit.
'En, wat vind je ervan?' vroeg hij en hij gebaarde naar de tafel waar ze aan zaten.
'Geen Griffoendor, maar wat mij betreft is het absoluut geen achteruitgang.'
Afwachtend op een reactie keek hij de jongen aan, maar die leek hem niet op te merken. Alan wachtte even, maar toen hij na een moment wachten nog steeds geen antwoord had probeerde hij het opnieuw.
'Ik vind het leuk dat we in dezelfde afdeling zijn ingedeeld.' voegde Alan er met een glimlach aan toe. Hij meende het oprecht. Hoewel hij tot dusver beter contact met Chyrel had gehad dan met haar broer was hij opgelucht dat er in ieder geval iemand bekend voor hem was. Indygo had alleen volledig geen aandacht voor hem momenteel.
'Indygo?' probeerde hij en hij zwaaide om zijn aandacht te trekken. De jongen keek hem aan, maar zei nog steeds niks.
|
|
|
|
Post by Chyrel Burnbright on Jun 25, 2015 17:55:06 GMT
Haar glimlach verbreedde toen de jongen even naar haar zwaaide toen ze oogcontact maakte, en haastig zwaaide ze terug. Bijna gelijk werd ze echter aangesproken door een andere eerstejaars die haar aandacht vroeg en ze moest zich weer omdraaien om de jongen aan te kunnen kijken, waardoor het contact dat ze even met Alan had gehad werd verbroken.
Aan de Ravenklauwtafel had Indygo weinig door van wat er aan de hand was. Hij was naast een klassenoudste gaan zitten en richtte zijn aandacht vooral op het overheerlijke eten dat voor hen was uitgestald, tot hij enkele minuten later zich realiseerde dat Alan tegen hem praatte.
Indygo had niet de elegantie van zijn moeder geërfd. Zijn gezicht stond van nature ook wat vriendelijker, minder ontoegankelijk dan dat van zijn zus, die ook voor op zo'n jonge leeftijd een ietwat koele houding had rond mensen die ze niet kende die later, als ze ouder zou worden zou resulteren in een soort koude schoonheid. De jongen had echter hetzelfde gitzwarte haar, dezelfde getinte huid en dezelfde groenbruine ogen en toen hij oogcontact maakte met de blonde jongen tegenover hem glimlachte hij even. Zo goed en zo kwaad als het kon probeerde hij zijn lippen te lezen en te volgen wat hij zei - zijn ouders hadden hem een gehoorapparaat aangeschaft enkele jaren geleden, gekocht in een Dreuzelwinkel, en als hij deze droeg kon hij als het verder stil was sommige conversaties nog volgen, maar in de enorme zaal was dat praktisch onmogelijk. Dan wist hij niet eens of hij wel iets wilde horen.
'Ik vind het leuk dat we in dezelfde afdeling zijn ingedeeld.'
Zijn glimlach verbreedde en hij knikte instemmend. Hij durfde echter nog niets te zeggen, bang dat hij zich zou verspreken of te hard of juist onverstaanbaar zou zijn. Dat leek hem voor dat moment niet zo'n goed idee.
|
|
|
|
Post by Alan Percival on Jun 29, 2015 8:11:37 GMT
Een beetje verward, maar opgelucht dat er een reactie was, besloot hij het gesprek verder te laten rusten. Indygo had hem vriendelijk aangekeken en leek absoluut niet onbeleefd of arrogant over te willen komen. Dat maakte het des te verwarrender voor Alan. Over het algemeen kon negeren geassocieerd worden met die twee eigenschappen. De vriendelijke reactie van Indi paste hier echter absoluut niet bij. In tegendeel. Aan zijn opvoeding kon het ook niet gelegen hebben, aangezien Chyrel aardig sociaal op hem over kwam. Indygo was gewoon erg in zichzelf gekeerd, waarschijnlijk. De kans was groot dat hij altijd met ziijn zus samen is geweest. Om dan ineens in een andere afdeling ingedeeld te worden moet raar voelen.
Het zou nog kunnen dat de jongen gewoon heel verlegen was. Nu Alan erover nadacht leek dat de meest waarschijnlijke verklaring. Als ze elkaar beter zouden leren kennen zou het wel goed komen. Indygo had er in ieder geval al mee ingestemd dat het fijn was om bij elkaar in de afdeling te zitten.
Even bleef hij de tweelingbroer van Chyrel aankijken voor hij met een grijns antwoordde.
'Eet smakelijk.' Zei hij als laatste voor hij rondkeek naar al het eten.
De tafel stond vol met allerlei soorten voedsel. Het was ongetwijfeld een groter en uitgebreider diner dan hij ooit in zijn leven had gezien. Van alle kanten schepten leerlingen hun bord vol. Alan keek rond, niet goed wetend waar hij moest beginnen.
''Subtiliteit' is geen woord wat binnen de muren van deze school vaak gebruikt zal worden.' Mompelde hij zacht in zichzelf en hij nam een hap van een kippenpoot. Verder had hij nog niks op zijn bord gelegd.
Een lange, magere jongen met donker haar zat naast hem en was bezig zijn beker vol te schenken met een zoet ruikende vloeistof uit een grote kan.
'Wil je ook wat?' Vroeg hij en hij hield de kan omhoog terwijl hij naar de beker die naast het bord van Alan stond.
'Graag.' Zei hij met een grote glimlach en hij hield zijn beker omhoog zodat de jongen hem vol kon schenken.
'Ik heb geen idee wat er in zit, maar het ruikt heerlijk.' Zei de jongen en hij hief zijn beker. 'Proost.' Voegde hij er aan toe toen ook Alan zijn beker had opgeheven.
'Op het nieuwe schooljaar.'
|
|
|
|
Post by Chyrel Burnbright on Jun 30, 2015 15:42:36 GMT
Indygo at in stilte verder, maar hield ondanks dat toch de mensen in zijn buurt wat in de gaten. Hij wilde niet overkomen als asociaal - als hij niets zei zou hij misschien nog als verlegen worden beschouwd. Omdat hij zo rond zat te kijken zag hij dat Alan opnieuw begon te spreken en haastig richtte hij zijn blik weer op hem. Hij had zijn vork in de lucht laten hangen en wachtte tot hij verder zou gaan met eten.
Alan had het echter niet tegen hem, en toen Indi zich dat eenmaal goed had gerealiseerd richtte hij zich snel weer op zijn eten. Hij keek even over zijn schouder en kon van de achterkant zijn zus zien zitten - Chyrel leek het heel goed naar haar zin te hebben. Ze zat met vier andere meisjes, duidelijk ook eerstejaars, samen aan het uiterste einde van de Zwadderichtafel en hield een geanimeerd gesprek.
Niet zo gek veel later werd het eind van het feestmaal aangekondigd, en kwamen alle leerlingen aan de vier tafels overeind. Nives, een meisje met bijna wit haar dat een stuk kleiner was dan zij, had haar hand gegrepen en begon haar mee te trekken in de richting van de Hal, achter een klassenoudste aan, maar Chyrel trok zich bijna onmiddellijk weer los. Ze keek nogal nerveus over haar schouder om te kijken of ze iets van Indi of Alan kon zien, die bij elkaar in de klas waren gedeeld. Maar de mannelijke klassenoudste van Zwadderich had weinig geduld en was al verdwenen, dus liep Chyrel met lichte tegenzin mee met de rest van haar gloednieuwe klas.
'Ik kan niet wachten tot we morgen met de lessen beginnen.' Nives was naast haar gaan lopen en keek haar even met een grijns aan. 'Jij?'
Chyrel knikte glimlachend, wierp een laatste blik over haar schouder en liep toen met de rest de trappen af, naar de kerkers.
|
|
|
|
Post by Alan Percival on Jul 2, 2015 15:43:00 GMT
De donkerharige jongen die naast hem zat bleek Hilgo te heten. Ze hadden gedurende de maaltijd veel gepraat en Alan was blij geweest met het gezelschap. Toen de klassenoudste in de richting van de trappen begon te lopen had hij omgekeken naar Chyrel, maar vrijwel alle eerstejaars hadden de zaal al verlaten. Enigszins teleurgesteld, maar in de wetenschap dat ze nooit ver weg kon zijn liep hij naast Hilgo. De jongen was, net als hij, een halfbloed. Met het verschil dat hij van jongs af aan al had geweten dat zijn moeder een heks was.
Alan bleef geschrokken staan en keek met grote ogen naar een klein schilderij wat de groep passeerde. Hilgo zag het en stopte.
'Wat is er, Alan?' Vroeg hij een beetje verbaasd en hij volgde de blik van de blonde jongen. Lachend gaf hij hem een klop op zijn schouder toen de jongen zag waar Alan zo van onder de indruk was.
'Wat, nog nooit een bewegend schilderij gezien?'
Alan schudde zijn hoofd en liep langzaam weer verder zonder zijn blik van het schilderij af te wenden.
Toen de klassenoudste was gestopt draaide Alan zich om. Hij was zo opgegaan in het gesprek met Hilgo dat hij was vergeten om Indygo in de gaten te houden.
Alan had ergens in het midden van de groep gelopen en had de jongen niet voor zich gezien. Vanzelfsprekend moest hij nog achter hem zijn. Het duurde niet lang voor hij hem gevonden had en terwijl de klassenoudste een praatje hield deed hij langzaam steeds een klein stapje in de richting van de broer van Chyrel.
Voorzichtig bewoog hij tussen de mensen door tot hij Indygo bereikt had.
'Hey,' zei hij zacht om te voorkomen dat hij de klassenoudste zou hinderen.
'hoe...' Net op het moment dat hij zijn zin af wilde maken werd de doorgang naar de leerlingenkamer geopend. De rij nieuwe leerlingen begaf zich naar binnen.
Eenmaal aangekomen in de leerlingenkamer gaf de klassenoudste kort aan waar de slaapzalen zich bevonden.
'Het is al laat en de dag begint vroeg morgen, dus ik raad aan om het niet al te laat te maken.' Eindigde hij zijn verhaal.
Alan plofte neer op een stoel om te wachten tot de ergste drukte voorbij was. Plots leken de leerlingen haast te hebben om naar de slaapzalen te gaan. Of de indeling van de bedden al vast stond wist hij niet, maar het maakte hem toch niet veel uit waar hij terecht zou komen. Hilgo was even op de stoel naast hem gaan zitten tot de zenuwen hem ook te veel werden.
'Ik ga ook alvast.' Zei hij en hij liep achter de andere jongens aan.
Op een handjevol leerlingen na was iedereen naar de slaapzalen gegaan. Toen hij was gaan zitten had Alan pas gemerkt hoe moe hij was, ondanks dat hij gedurende de gehele dag niet heel veel had gelopen. Het was prettig om nog even te blijven zitten en de kamer goed te bekijken.
Zijn ogen gingen de kamer rond en bleven weer hangen bij nog een schilderij. Het was gebleken dat vrijwel elk schilderij in het kasteel een levend schouwspel was. Toch zou het nog wel even duren voor hij er volledig aan gewend zou zijn.
Hij schrok op uit zijn gedachten van een zachte stem naast hem.
'Nogmaals sorry dat ik tegen je aan liep.'
Alan keek om. Achter hem stond een klein, lichtblond meisje. Hij kon zich niet herinneren dat hij haar eerder had gezien en een beetje verbaasd bleef hij haar aankijken.
'Bij binnenkomst in de zaal, vlak voor de ceremonie begon. Ik staarde naar het plafond en lette niet op waar ik liep.'
Met dezelfde blik bleef hij haar nog enkele seconden aankijken voor hij zich besefte waar ze het over had.
'Oh, dat. Geen probleem, kan gebeuren.'
Het meisje glimlachte en stak een kleine hand naar hem uit.
'Ik ben Reece.' Zei ze toen de jongen haar gebaar had beantwoord.
'Alan.' Even keek hij om zich heen, niet zeker wat hij moest zeggen. Het bleef even stil voor ze antwoordde.
'Het is al laat, ik ga maar naar boven. Aangenaam kennis met je te maken.' Zei ze uiteindelijk.
Alan stond op.
'Ja, ik ga ook maar. Ik zie je later.' Zei hij voor hij zich omdraaide en in de richting van de trap liep die naar de jongensslaapzalen zou leiden.
'Astronomie?' Zei hij verbaasd en hij sloeg het grote boek open wat de donkerharige jongen op het bed tegenover hem zojuist had aangegeven.
'We hoeven in ieder geval niet ver te lopen.' Antwoordde Hilgo.
Alan haalde zijn schouders op. Dat was waar.
Met een klein deel van de groep waarmee ze gisteravond naar de leerlingenkamer waren gelopen, liep Alan in de richting van het lokaal. Indygo was er ook bij, maar Alan had nog geen gelegenheid gevonden om een gesprek met hem aan te gaan. Verder dan een 'goedemorgen' was hij nog niet gekomen. Dat de groep van Ravenklauw zo klein was en dat hij tegelijk les had met Indi gaf Alan goede hoop dat hij en Chyrel in dezelfde klas zaten.
|
|
|
|
Post by Chyrel Burnbright on Jul 13, 2015 11:40:15 GMT
'Dus je tweelingbroer zit in Ravenklauw?' Vier eerstejaars liepen de trappen van de kerkers op, in de richting van de grote zaal, waar het ontbijt al even begonnen was. Lucy Macmillan, de langste van hen, een meisje met vuurrood haar en ogen die dezelfde kleur hadden als de smaragdgroene das die bij haar uniform hoorde, keek Chyrel geïnteresseerd aan. 'Maar ik dacht dat je moeder ook in Zwadderich zat?'
'Mijn vader was een Ravenklauw,' antwoordde Chyrel geduldig. Met ietwat moeite duwde ze de zware deur van de eetzaal open en stapte met de drie meisjes naar binnen. 'Maar hoewel families vaak op dezelfde afdeling komen is dat niet altijd het geval, ik dacht dat jij dat juist zou moeten weten.'
Ze grijnsde even op het moment dat ze merkte dat Nives en Eva al waren gaan zitten. Haastig versnelde ze haar pas en liet zich tegenover hen op een bank zakken. 'Dus ja, Indi zit in Ravenklauw. Maar zit jouw broer ook niet in Huffelpuf, Eva?'
Ze keek naar het donkere meisje naast Nives, en die knikte instemmend. 'Zijn vijfde jaar. Mijn ma was ook verbaasd maar mijn grootvader is trots op hem. Hij zat ook in Huffelpuf, snap je.'
Ze pakte een broodje van een schaal en keek op toen de deuren weer open gingen. 'Is dat hem niet, Chyrel? Je broer?'
Chyrel wierp een blik over haar schouder en vond binnen enkele tellen haar broer tussen een groep Ravenklauwen. 'Ja, met het donkere haar.' Hun blikken kruisten en met een vrolijke glimlach zwaaide de jongen even naar het groepje meisjes. Nives en Chyrel zwaaiden terug, Lucy en Eva lachten zacht en knikten even bij wijze van groet. Chyrel bleef echter nog even kijken en zag dat Alan met hem mee liep, enkele meters achter hen.
'We beginnen zo met Bezweringen,' zei Eva met een appel in haar hand en haar rooster in de andere. 'Dan Verweer Tegen De Zwarte Kunsten - oh leuk, dat is met de Griffoendors, mijn neefje zit in het eerste jaar. Transfiguratie met de Ravenklauwen na de lunch en vanavond een uur Astronomie, weer met de Ravenklauwen.'
'Hoe laat is Astronomie?' vroeg Chyrel geïnteresseerd en boog zich over de tafel heen.
'Van negen tot tien, als het donker is. Maar dat is maar één keer per week zo te zien.'
'Laten we zo dan maar onze spullen gaan pakken, ik wil niet te laat komen voor de eerste les.' Nives was alweer overeind gekomen en Chyrel grijnsde. 'Rustig, Nives. We komen echt niet te laat, we hebben nog een half uur.'
'We moeten ook nog het lokaal vinden, hoor.' Ze begon Eva al aan haar arm mee te sjorren, en Chyrel en Lucy lachten onwillekeurig toen het meisje een gezicht trok voor ook zij gingen staan.
|
|
|
|
Post by Alan Percival on Aug 24, 2015 15:44:34 GMT
Bij het binnenlopen van de grote zaal werd Alan wederom betoverd door het plafond. Waar de avond ervoor een heldere sterrenhemel was geweest, was nu een helderblauwe lucht zichtbaar. Het leek een mooie dag te worden.
'Enige kans dat we vandaag een les buiten hebben?' Vroeg hij met zijn blik naar boven gericht.
'Nee. Vandaag niet.' Antwoordde een kleine jongen wiens naam Alan zich zo snel niet voor de geest on halen.
Als reactie maakt Alan een zacht gelid van teleurstelling.
'Jammer.'
Alan keek op toen hij Indygo, die een paar meter voor hem liep, begon te zwaaien. Hij volgde zijn blik en zag een paar meisjes van een afstandje terugzwaaien. Hij was meteen alert toen hij zag dat ze van Zwadderich waren en op zijn gezicht verscheen een brede grijns toen hij zag dat Chyrel er bij zat.
Hij bleef even kijken, maar het groepje stond al op om naar de les te gaan. Een moment kwam het in hem op om naar hen toe te gaan, maar gezien het feit dat over een niet al te lange tijd een les zou beginnen in een lokaal waarvan hij geen flauw benul had waar het zich in het kasteel bevond, keek het hem beter om bij zijn klasgenoten te blijven. In ieder geval zolang hij hun hulp nodig had om op de gewenste bestemming te komen.
Het groepje had zijn weg door de grote zaal gevonden en liep richting het trappenhuis. Met een grijns op zijn gezicht zag hij toe hoe Hilgo zijn tegenzin uitte met een zielige kreun.
'Nee hè.' Begon hij zijn beklag.
'Zeg alsjeblièft dat we niet naar boven hoeven.'
Alan begon te lachen.
'Nee, ik meen het. Die dingen maken me echt misselijk.' Ging de jongen verder, waardoor Alan alleen maar harder moest lachen.
'Kotsen graag over de reling.' Grapte hij en hij gaf Hilgo een bemoedigende klop op zijn schouder.
Alan en Hilgo, die achteraan het groepje Ravenklauwers liepen, waren pas net begonnen met het beklimmen van de grote, marmeren trap toen hij met een schok in beweging kwam. Hilgo wist niet hoe snel hij de leuning vast moest grijpen, waarbij hij bijna onderuit ging.
Eenmaal bij het lokaal aangekomen ging Hilgo dankbaar op de dichtstbijzijnde stoel zitten. Overdreven diep ademend staarde de jongen naar de muur.
'Gaat het?' Vroeg Alan toch wel een beetje bezorgd terwijl hij naast hem ging zitten.
Enigszins bleek weggetrokken knikte Hilgo vlug.
'Mooi. We hebben nog vijf minuten voor de les begint.'
|
|
|
|
Post by Chyrel Burnbright on Sept 9, 2015 16:52:08 GMT
De ochtend leek voor Chyrel voorbij te vliegen. Natuurlijk was ze opgegroeid met ouders die beiden tovenaars waren, dus magie was voor haar verder niets nieuws, maar het ook echt kunnen leren vond ze geweldig. Natuurlijk had ze als kind tekenen getoond dat ook zij over dezelfde gaven als meneer en mevrouw Burnbright beschikte - ze had een keer uit woede de eikenhouten kast in de woonkamer uit elkaar laten vliegen zodat de splinters hen om de oren waren gevlogen, maar wonder boven wonder was er niemand gewond geraakt - maar dat was zo anders dan dit.
Nives, wiens ouders beiden op Dreuzeluniversiteiten werkten en die nooit van haar leven had kunnen bedenken dat ze niet naar dezelfde middelbare school zou gaan als haar twee oudere broers, was zo mogelijk nog enthousiaster. De twee vormden tijdens Bezweringen een koppel en hadden achterin het lokaal veel te veel lol met het betoveren van hun luciferdoosjes om door te hebben dat de professor al huiswerk op hadden gegeven en moesten het later snel van Eva in hun agenda's overschrijven. Na Verweer Tegen De Zwarte Kunsten liepen ze samen naar de grote hal om met de andere leerlingen te lunchen.
Daarna was Transfiguratie aan de beurt, iets waar Chyrel in het bijzonder naar uit had gekeken; niet alleen omdat het vak haar interesseerde, maar omdat ze het samen met Indygo en Alan zou hebben. Ze waren iets te vroeg in het lokaal en de Ravenklauwen waren er nog niet, dus gingen Nives en Chyrel in het midden zitten terwijl Eva en Lucy naar achteren doorliepen. Chyrel hield expres twee plaatsen naast haar vrij.
|
|
|
|
Post by Alan Percival on Sept 18, 2015 20:14:59 GMT
Na de eerste les wist Alan niet goed wat hij er van moest denken. Op niet een vraag had hij antwoord kunnen geven en het boek had wat hem betreft net zo goed in een volledig andere taal geschreven kunnen zijn. Bij de tweede les was de moed hem al in zijn schoenen gezonken. Vrijwel de gehele les had hij met een niet begrijpende blik braaf alle aantekeningen die de leraar op het bord had gezet overgepend.
Zo was het de gehele ochtend door gegaan. Op een bepaald moment stopte hij met proberen te begrijpen wat hij in zijn schrift schreef en besloot hij er maar het beste van te maken. Hij gokte er maar op dat het ooit wat helderder voor hem zou worden. Iedereen in zijn klas leek zich nu al volledig thuis te voelen op de school. Van alle kanten hoorde hij verhalen over vroegere schooltijden van familieleden van klasgenoten. Tijdens zulke verhalen luisterde hij aandachtig, maar hield hij zich afzijdig wanneer het meepraten betreft. Mede daardoor koste het hem wat moeite om zijn plek te vinden binnen de klas,tot zijn grote frustratie.
'Kom op, het is pas de eerste dag.' Mompelde hij een beetje teneergeslagen terwijl hij achteraan de groep richting de volgende les sjokte. Met zijn boeken in zijn hand keek hij wat om zich heen. Hij twijfelde of hij ooit zou kunnen wennen aan het indrukwekkende gebouw. De imposante hoge muren straalden een oude wijsheid uit. Zonder het te merken was hij wat langzamer gaan lopen toen hij naar boven keek om de gang volledig in zich op te nemen tot er iemand aan de achterkant tegen hem opbotste. Hij mompelde een vlugge verontschuldiging en zette snel een stap opzij. Hij was wakker geschrokken en bedacht ineens dat hij nu wel erg ver achter liep. Met een paar snelle passen haalde hij de klas weer in. Indi liep achteraan en hij ging naast hem lopen.
'Transfiguratie,' zei hij tegen de jongen
'ik ben benieuwd.'
Van opzij keek hij Indi aan, maar die leek hem niet opgemerkt te hebben.
Naast elkaar liepen ze het lokaal binnen. Indi liep doelgericht op een tafel af, en Alan volgde zonder er erg veel aandacht aan te besteden waar ze heen liep. Pas toen hij zat besefte hij dat Chyrel er zat. Indygo moest haar gezien hebben en er op af gegaan zijn.
Een grote grijns kwam op zijn gezicht.
'Goedemorgen' zei hij met een grijns van oor tot oor.
'Hoe was jouw ochtend?'
|
|
Ken je Cinderella? Die is uit 52